Neko Case – The Tigers Have Spoken

“Papa, dit is niet mooi”, zei Storm Jr. en zette demonstratief de stereo uit. Zo, die kan Neko Case in haar zak steken. En eigenlijk kan ik Jr. niet eens ongelijk geven. Want mij valt The Tigers Have Spoken ook flink tegen. Niets in de titel suggereerde dat het een live-album zou zijn. En in al mijn naiviteit had ik dat ook niet gecontroleerd. Waarom zou ik ook? In de discman werkte het niet, in de woonkamer werd het er niet beter op. Dan kun je wel twintig keer tot sexiest babe in Indie Rock uitgeroepen worden door de Playboy – u weet wel dat blad met die goede interviews), live helpt dat blijkbaar niet. De nummers lopen niet echt soepel in elkaar over, de uitvoeringen van de nummers van haar prachtige soloplaten zijn ruw, up-tempo en weinig subtiel. En voor de covers (van Buffy Sainte-Marie, The Shangri-La’s en Loretta Lynn) geldt hetzelfde. Bovendien duurt The Tigers Have Spoken nog geen 35 minuten. Waarvan ook nog eens afsluitende minuut gelul is over tijgers die nobel zijn en Neko voorstelt om kinderen te voeren aan de tijgers. Tja, het was denk ik de vooruitziende blik van dat driejarige mannetje dat hij de muziek uitzette. Hij houdt erg van dieren, maar ik denk dat´ie liever niet aan ze gevoerd wordt. Ik zal hem Blacklisted eens laten horen zodat hij weet dat Case veel beter kan. Da´s gelijk goed voor mij om de vieze smaak weg te spoelen van The Tigers Have Spoken, want dit is een teleurstellend tussendoortje.