“Oei, middelmatigheid roelt!” denk ik bij de eerste tonen van deze cd. Het begint dan ook met zo ongeveer het meest voorspelbare introotje dat je kunt bedenken bij de rock van Amerikaanse snit. Gelukkig blijkt alras dat de rest aanzienlijk prettiger om aan te horen is. Maar al is het introotje met Gregoriaans gezang bij “Angel’s Cry” op zijn minst opmerkelijk te noemen, van opperste originaliteit zal dit Platens, een project van de Italiaan Dario Grillo, nooit beschuldigd worden. Gelukkig blijft dan het wel allemaal netjes binnen de lijntjes van het genre, binnen die lijntjes is het wel helemaal top wat er van gemaakt wordt. Lekker staccato ritmepartijen, een wat hese stem met meezingmelodietjes, keyboardaccentjes op de juiste plek, volop koortjes en een goede mix tussen uptempo songs en ballads. Het lijkt bijna wel alsof er een marketingmanager heeft zitten bedenken wat er allemaal in moest zitten. Maar zo’n marketingmanager kan deze goede songs en deze lekkere uitvoering niet van achter zijn bureau bedenken. Waar de Idolskindjes uiteindelijk met twee vluchtige singletjes en een nóg vluchtiger album het bos in worden gestuurd, heeft Platens een retecommerciëel maar ook langdurig houdbaar album gemaakt. Om een klassiek album te worden is deze plaat domweg niet origineel genoeg, maar dit is er wel zo een die je tot in lengte van jaren uit je kast blijft trekken. Ach, en hoeveel klassiekers komen er nou helemaal uit per jaar? Precies, verrekte weinig. En daar zit dit Platens toch maar mooi vlak achter!
mij=Frontiers
Deze dus gekocht vandaag en ik ben er enthousiaster over dan jij!