Jongens waren we, mijn vriend E. en ik. Eerst maakten we de buurt onveilig op onze skelters en fietsjes. Later kwam er de muziek. Platenbeurzen werden afgelopen. Bands ontdekt. Elpees gekocht. En we draaiden die plaatjes, jongens als wij waren. Die moesten uiteraard hard gedraaid worden: The Rolling Stones, The Doors, Jimi Hendrix en The Nice. Menige buuf zal hier vast niet blij mee geweest. Weer later was er elk weekend een bluesconcert in de kroeg. De zaal stond op de kop, de band en het publiek hadden de avond van hun leven. Harde muziek, (te)veel bier en zweet hoorden daarbij. Dat was ons leven, grote jongens als wij waren. En toen hield het op. Er kwam een wet op geluidsoverlast, hierdoor kwamen er minder optredens, we werden ouder en uiteindelijk verhuisde ik. En toen was het zomaar 2004, er kwam een album uit van het Noorse Ricochets genaamd The ghost of our love. De hele hierboven beschreven sfeer wordt weer opgeroepen. Van voor naar achteren is het één spetterend geheel met als centraal thema de liefde. De volumeknop gaat uiteraard open, de energie stroomt. Als extraatje krijg je er van Glitterhouse – de wat mindere – debuutplaat Slo-mo suicide er zomaar bij. Het lijkt wel Sinterklaas. Ik ga mijn vriend E. bellen over dit fenomeen, of beter ik stuur hem een mail. Het is immers 2004.