Als ik zeg dat ik fietsvakanties doe en graag primitief kampeer kijken mensen vaak vreemd op. Als ik zeg dat ik dat het liefst in heuvelachtig tot bergachtig gebied doe en het liefst mijn eigen bagage meezeul kijkt men mij fronsend aan. Je ziet ze denken, die is niet wijs. Als ze mij niet negeren dan knikt men begrijpend en zeggen dan iets als: “De afdaling is vast heerlijk.” Hier laat ik het normaliter maar bij. Wat ik niet zeg is dat ik de afdaling oké vind, maar het klimmen het echte werk is. Ja, ik weet het, ik ben niet wijs. Het is namelijk een bijzonder ontspannend gevoel om me nergens meer druk over te hoeven maken dan over mijn fiets en mijn eigen gesteldheid. Het leven is zoveel simpeler. Ik loer naar gaten in het asfalt die ik moet vermijden en zucht over automobilisten die me te kort passeren. Maar bovenal moet ik op tijd eten en drinken. Mijn krachten goed verdelen. En dus blijven fietsen. Het vaak prachtige landschap komt ondertussen langzaam voorbij schuiven. Mijn fiets kraakt, ik kraak, maar de adrenaline stroomt. Ik had echter nog geen soundtrack bij deze film, maar die heb ik nu gevonden in A new white van Subtle. Deze slome experimentele triphoppende hiphopplaat voor de gitaarliefhebber – jawel! – is geen makkelijke kost, maar een strandvakantie kan immers altijd nog als ik vijfenzestig ben.