Het cliche van de zich in het graf omdraaiende muzikant wanneer er oneerbiedig wordt omgesprongen met zijn of haar werk is in dit geval niet waar. Te eerbiedig, daar is hier eerder sprake van. Natuurlijk was Buddy Holly een brave jongen en natuurlijk wenste zelfs in de jaren 50 elke lieve, eerlijke, brave, Eisenhower-stemmende huisvader zich een schoonzoon als deze. Zelfs ondanks die electrische gitaar en die rare negermuziek. Maar moeten zijn overgebleven bandleden (ik weet: al eerder zonder hem bezig geweest enzo) de nagedachtenis aan de schrijver van “Peggy Sue” zo netjes afstoffen, strijken en zonder enig pluisje aanbieden als hier gebeurt is? Eric Clapton – over brave sukkel gesproken (EC anno 2004, dan) – , Vince Neil (jawel! die!), John Prine, Peter Case en nog zo’n stapeltje groten doet braafjes mee en dat levert dan het sukkelige CD’tje op dat hier voor me ligt. Gezien het hoesje wordt een heerlijke auto-CD belooft. Wat mij betreft: op zo’n verlaten Amerikaans landweggetje uit de auto mieteren en dan maar hopen dat een enorme truck er overheen rijdt. Erger geval van overbodig heb ik in geen jaren gehoord. Vince Neil die “I Fought the Law” zingt? Ik geloof subiet niets meer van zijn reputatie. Een koorknaapje, dat was ‘ie!
mij=Cooking Vinyl