Dit album kwam al uit in maart 2004, maar het moet echt even. The Divine Comedy is namelijk de liefste groep uit de godganse Britpop. Galante gastheer Neil Hannon bezingt, zijn orkest begeleidt groots. Veel chansons raken me. “Come Home Billy Bird” gaat over alle schijnbaar zinloze treinreizen naar mijn werk, “Absent friends” over de herinneringen aan mijn studententijd en “Sticks and stones” over iedereen die ik pijn gedaan heb. De melodieën zalven, jubelen, kriebelen plagerig, bezorgen me kippenvel, zelfreflectie, maar ook een goed gevoel. Menige fietstocht heb ik geprobeerd om het hemelse lenteliedje “Charmed Life” te fluiten, maar ik deed het onrecht. Wat baal ik dat ik Neil Hannon dit jaar niet live gezien heb. En dat ik van deze groep niet eerder meer ontdekt heb. Het vorige album Regeneration (2001) en de verzamelaar A Secret History (1999) zijn ook al van die miskende juwelen, waar meer up-tempo- en bigband-werk opstaat.
Gelukkig is The Divine Comedy niet zo bekend in Nederland, want het is veel te mooi om op de radio te worden grijsgedraaid. Elk nummer van Robbie Williams is er een slap aftreksel bij. Onthoud het voor als je wel de gelegenheid hebt Neil Hannon live te zien: Absent Friends staat eenzaam bovenaan mijn jaarlijstje van 2004. Maar vertel je dat niet te ver door?
mij=Parlophone / EMI