The Donnas – Gold Medal

Toen ik twee jaar geleden Spend the Night van The Donnas kocht, dacht ik met ‘s meisjes tweede langspeler te maken te hebben. Voor mij was The Donnas van The Donnas de eerste en die was – jammer genoeg – langs mij heen gegaan. Niets was minder waar. Deze twee plaatjes waren respectievelijk het vijfde en het tweede (of toch eerste, want het is niet helemaal duidelijk waar American Teenage Rock’n’roll Machine in de rij staat). Dit jaar verscheen Gold Medal, en dat is dan logischerwijs het zesde album. Dat is nogal wat, zes platen vanaf 1998 – een eerder opgenomen EP onder de naam Ragady Anne en een album als The Electrocutes tijdens het bestaan van The Donnas niet meegerekend. Hoewel The Donnas gevormd en gebracht werden door een zekere Darin Raefelli, die toen hij de meisjes ontdekte toevallig al een scala aan punkliedjes voor een fictief girlpunkbandje had geschreven, hebben de meisjes, die inmiddels vrouwen aan het worden zijn, zélf hun opmars voortgezet. Dit ging gepaard met een gang van de korte, naïeve punkliedjes naar de wat meer mainstream punkrock, soms zelf hardrock. Zo kwamen The Donnas ook bij Atlantic terecht, waar zowel Spend the Night als Gold Medal zijn uitgebracht. Ze hebben inmiddels bewezen dat ze ook heus zelf wel wat kunnen, maar het jammer dat de naïeve punkpop van het begin voorgoed verleden tijd lijkt. Op Gold Medal zijn The Donnas volwassener geworden waardoor het muzikaal allemaal wat beter klinkt (wat natuurlijk ook met een verfijnde productie te maken heeft), maar waardoor fans misschien alleen maar terug naar vroeger verlangen. Ik, als niet hardcore fan, vind het nog steeds heerlijk om naar The Donnas te luisteren, heimelijk nog steeds de wens koesterend ooit die basgitaar eens ter hand te pakken.

mij=Warner