Wat was de oorzaak van de rare beelden die door mijn hoofd spookten vanmorgen terwijl de intercity door het nog duistere landschap zoefde. Was het het gebrek aan slaap door de gebroken nachten van de afgelopen weken? Of werden de beelden veroorzaakt door de cd van The Use Of Ashes? Of was het combinatie van die twee die leidde tot deze weirde trip om even na zes uur in de morgen? Wat dat betreft doet deze eerste plaat van The Use of Ashes in zes jaar tijd me weer terug verlangen naar de eerste albums van Porcupine Tree. Ik lag vlak na het ontdekken van Up the Downstair en On the Sunday of Life… af en toe tot diep in de nacht gewoon op mijn rug op de vloer tussen de luidsprekers te luisteren naar de trips van Steven Wilson. Diezelfde neiging krijg ik ook bij het luisteren naar Ice 67. Maar in de trein deed het dus ook rare dingen met me. In combinatie met het slaaptekort. Het zijn ook hypnotiserende klanken die uit de koptelefoon komen. Helemaal als de lijzige zang van Peter van Vliet er overheen galmt. Neu!, Tangerine Dream, Syd Barrett, Kraftwerk en vroege Porcupine Tree dus. Maar dan wel gespeeld door een tweemansband. Want naast Van Vliet bestaat The Use Of Ashes alleen uit Maarten Scherrenburg (van Mercy Giants-faam). Maar daar merk je niets van in de negen tracks, die eigenlijk bijna geen liedjes te noemen zijn. Het zijn gewoon negen soundtrips verpakt in een kraakhelder productie. Slaaptekort of niet.
mij=Tonefloat