“Ik kan hier niks mee”, verzuchtte collega-recensent Lisa. Heel gek, onze opperdespoot stuurt zo’n cd vervolgens steevast naar mij. In dit geval had ik daar geen moeite mee, want Two Cow Garage is een lekker rammelend bluesrockbandje. De zanger was het grote bezwaar bij de vorige recensent en haar gebruik van de term “speenvarken” is niet geheel onlogisch. Micah Schnabel klinkt als een combinatie tussen Izzy Stradlin en Tom Keifer (Cinderella), zodat ik onwillekeurig moest denken aan een uitspraak van Bob Fosko bij een concert in Stairway to Heaven: “Zingen, eh…daar heb ik niet zoveel mee”. Maar ach, het is bluesrock, dan kom je met veel weg, ook met een bereik van een halve octaaf. Het rammelt lekker door zoals voornoemde Izzy Stradlin dat ook deed met zijn Ju-Ju Hounds. Het rammelt en kraakt, maar op een manier waar je vrolijk van wordt. De meeste songs zijn lekker up-tempo met zo nu en dan een Pogues-achtige drive of een randje pretpunk. De productie van Slobberbone-opperhoofd Brent Best is rauw, maar helemaal in orde. Alle instrumenten komen op de goede manier uit de verf alsof de heren drie meter vóór je lekker staan te raggen. Modern of hitgevoelig is het allemaal voor geen meter, maar who cares? Ik wil wedden dat dit bandje een verdomd leuk feestje kan bouwen op het podium, speenvarken of niet, en daar gaat het toch maar om.