Waar kan ik mij eigenlijk nog echt boos over maken? Ja, natuurlijk, ik wind mij mateloos op over die etterige puistenkoppen van Popstars – The Rivals die maar even snel een nummer 1 hit willen scoren met de kerst. En ook de kop van Frits Barend is genoeg aanleiding om mij vloekend en tierend naar de afstandsbediening te doen grijpen. Maar is dat echte woede? Lijkt mij niet, eerder een soort opgekropte ergernis. Toch zou ik stiekem wel weer eens lekker kwaad willen zijn. Het is één van de emoties die voeding is voor de beste muziek. Weer eens een keertje alles en iedereen verrot blaffen en totaal onredelijk de vloer aanvegen met diegene die het lef heeft je tegen te spreken. Alleen zit dat er volgens mij niet meer zo in. Alles is wel prima zoals het is en die ergernisjes zijn al genoeg gedoe. Nee, dan de heren van Vandal X. Al een jaar of tien spuwen ze hun overdonderende terrornoise over hun publiek heen en zelden heb ik zoveel oprechte woede in muziek gehoord. En dan te bedenken dat ze slechts met zijn tweeën zijn. De nieuwe plaat, met de toepasselijke titel Two Man Army, is daar geen uitzondering op. Vol politieke lading is het een genadeloze lawine aan geluid die menige brute metalband tot mietjes degradeert. Noisecore op hogeschoolniveau, speciaal geschikt voor die dagen waarop het allemaal even niet meezit.
mij=Labelman
Cool! Een nieuwe Vandal X! dat is alweer een tijdje geleden. De vorige is uit ’99 toch?
Songs From The Heart is uit 1999. 13 Basic Hate Tracks is dacht ik uit 2002, weet ik niet zeker eigenlijk.
Oh, die heb ik dan gemist.
En de allernieuwste Vandal X dan? Vetter dan vet, harder dan hard. Ga maar vast een voorproefje halen op de myspace van de heren.