Adam Green

‘Ik geef de mensen liedjes om in hun hoofd te hebben’

‘Misschien moet ik vertellen over die keer op het strand in Florida, toen ik een terrorist zag,’ zegt Adam Green als ik hem vraag een verhaal te vertellen. ‘Ik was op het strand in Florida en ik zag dat een paar terroristen een bom in een picknickmand stopten. De mand ontplofte en er viel één dode. Een andere man verloor drie vingers en niemand weet waarom ze het gedaan hebben. Ik moest getuigen.’

mij=door jnnk, foto's door George
Adam Green is in Amsterdam om naar aanleiding van zijn nieuwe cd, Gemstones (Rough Trade) een aantal interviews te doen. De aandacht voor Green valt in Nederland nog wel mee; in Duitsland, waar Jessica (de succesvolle single over Jessica Simpson) ergens wekenlang in de top tien stond, gaf hij ooit vijf dagen lang interviews, ruim tien per dag, soms ook ruim tien uur per dag. Als ik hem op het hart druk dat dat in Nederland niet of zelfs nooit zal gebeuren, hoe hard ik ook mijn best zal doen, glimlacht Green. Gemstones zal in januari 2005 in Europa verschijnen en daarop volgt een tournee door Europa. In Amerika moet men wegens praktische platenmaatschappelijke reorganisaties wat langer wachten. Green baalt daar een beetje van, maar is desondanks tevreden met zijn nieuwe cd: 'Ik denk dat het de beste representatie is van waartoe ik dit jaar in staat was.' Ik vind dat zakelijk klinken, maar dat Green zich vooral tevreden en prettig moet voelen bij zijn eigen liedjes blijkt als een rode draad door ons gesprek te lopen.
Het afmaken van liedjes
'Ik hou net zo veel van het afmaken van liedjes als van het schrijven zelf, maar het duurt altijd even voordat ik me prettig voel bij een liedje. Ik doe een moord om een lied af te maken, maar het is voor een lied belangrijk dat ik helemaal tevreden ben, dat ik zonder problemen alle woorden en noten zing. En als ik weet dat ik op het podium kan gaan staan zonder me een eikel te voelen.' Green heeft de vuurdoop al doorstaan: hij schreef alle liedjes tijdens zijn vorige tournee, en probeerde ze allemaal al uit op het podium. 'Ik ging met een enorm zelfvertrouwen de studio in. Ik wist hoe ik de liedjes ging zingen. Ik wist hoe snel ik ze wilde spelen. Hoe ik elk woord zou zeggen. Welk deel harder moest en welk deel zachter. We hebben de cd in zeven dagen opgenomen.' Gemstones is in dezelfde studio met dezelfde microfoons opgenomen als zijn voorganger, Friends of Mine. Green zegt zijn zangkunsten wat verfijnd te hebben en dat zijn band meer op elkaar ingespeeld is dan ooit. Toch hield Green maar een muzikant van zijn vorige cd, te weten Steven Mertens. De band die op het album te horen is, is Greens laatste touringband, sinds anderhalf jaar bij elkaar. De strijkers van Friends of Mine heeft hij achterwege gelaten.
Twee regels per dag
Gemstones telt vijftien liedjes, Green heeft er maar twee uiteindelijk niet opgenomen. Hij zegt zo langzaam aan zijn liedjes te werken, dat hij werkelijk waar maar weinig extra spul heeft. 'Langzaam, maar gestaag. Meestal werk ik drie weken tot een maand aan een lied. Ik kan niet eens een lied per dag schrijven, vraag me af hoe mensen dat doen. Nee, een regel of twee, hooguit. Ik doe mijn best om zeker te zijn dat liedjes gaan werken, en ik blijf ermee bezig tot ze dat doen. Ik hou ervan elke mogelijkheid uit te proberen, voor elk woord, en voor elke regel. Ik herschrijf de melodie een paar keer, probeer een paar verschillende eindes, en een paar verschillende bridges. En natuurlijk pik ik het beste eruit. Het beste is wat blijft hangen. De enige manier waarop ik dat kan doen is genoeg tijd spenderen aan zo'n lied.'
Intellectueel en emotioneel interessant
Ha, hier zie ik een mooi moment om het met Green over zijn waanzinnige teksten te hebben. En over de verhouding tussen tekst en muziek. Over dat laatste zijn we snel uitgepraat. Adam Green schrijft zijn teksten en de muziek op hetzelfde moment. 'Ik schrijf zelfs niet echt teksten. Ik schrijf woorden en muziek tegelijkertijd. Ik hou er niet van om stil te zitten en te schrijven met een pen. Ik schrijf het door te zingen. Als ik alleen kan zijn, maakt niet uit wanneer of hoe lang, dan ga ik naar buiten voor een wandeling. Zo doe ik het. Dan zing ik in een recorder, mijn muzikaal schetsboek. Ik hoor de muziek dan in mijn hoofd.' Behalve zijn recordertje, dat ook nu in de zak van zijn jasje zit, heeft Green niets nodig om liedjes te schrijven. Gemstones was, net zoals Friends of Mine, erg leuk en gemakkelijk om te schrijven. 'Er was een natuurlijke stroom van ideeën, en die hield maar aan. Dat werkte heel erg goed. Voor Garfield moest ik veel harder werken, en dat was duidelijk minder leuk.' Ik wil weten hoe dat precies gaat, daar in zijn hoofd, met die ideeënstroom. 'Ik houd normaal gesproken de werkelijkheid uit mijn teksten weg. Ik schrijf liedjes over emoties en over de symbolen die ik aan deze emoties verbind. Als ik een tekst ga schrijven over deze ruimte, betekent dat niet dat ik per se over de colaflesjes, de stoelen en de tafels schrijf. Uiteindelijk schrijf ik dan toch over persoonlijkere aangelegenheden.' Mocht er een lied komen over ons interview, dan zal ik het dus niet herkennen, bedenk ik me later. Maar hoe kan het dan, zo vraag ik me af, dat ik ergens gelezen heb dat Green gematigd serieus over zijn eigen muziek is? Hij lijkt zo superserieus, zoals hij daar op het puntje van zijn leunstoel zit te vertellen. Die uitspraak achtervolgt hem, er zijn meer interviewers die hem daarover iets vroegen. Green heeft zijn antwoord klaar: 'Ja, ik heb dat ooit tegen een interviewer gezegd. Ik bedoelde daarmee hoe ik graag wil dat mensen mijn muziek benaderen. Als luisteraar geloof ik niet dat mijn muziek heilige waarheid is. Ik ben superserieus op het moment dat ik de muziek maak. Ik wil natuurlijk goede en leuke liedjes maken. Ik ben ook serieus als ik nadenk over hoe ik de muziek en teksten op zowel een intellectuele als emotionele manier interessant kan maken. Maar dat is het voorbereidende werk. Als ik aan het optreden ben, kan het alle kanten op. Ik hou ervan om te zien waar het eindigt. Serieus, of wat lichter. Dat ligt ook aan het publiek en aan hoe ik me die avond voel. Ik wil in elk geval speels omgaan met mijn muziek. Ik hou niet van liedjes die verschrikkelijk depressief zijn, ook niet van liedjes die flippen van de nieuwigheidjes.' Het grote aantal twists and turns op Gemstones, ook binnen de liedjes zelf, is wel nieuw. Dat is het gevolg van schrijven als je op tournee bent, zegt Green. 'Dan zitten de live-optredens in mijn hoofd, en bedenk ik het live-optreden al bij het schrijven van het lied.'

Lachen bij een concert
Toen ik Adam Green in de kleine zaal van Paradiso zag spelen, heb ik heel veel gelachen. Dat zal hij zich niet herinneren, maar verwacht hij iets van zijn publiek? 'Het maakt me heel weinig uit wat mensen doen, als ze maar niet al te veel praten.' Gelukkig, ik mocht lachen. 'Natuurlijk, dat is juist geweldig. Ik wil dat mensen het leuk vinden en het laatste wat ik wil is dat mijn muziek een last is voor mijn publiek. Een van de belangrijkste dingen is dat het publiek het optreden echt heel erg leuk vindt en dat ze met een goed gevoel naar huis gaan.' Op zich de wens van elke muzikant, maar zie hem maar eens live. Zijn bewegingen, zijn ogenschijnlijke onverstoorbaarheid. Het is eigenlijk fijn om te weten dat hij gewoon een muzikant is die het beste voor zijn publiek wil.
Jacques Brel
Adam Green zegt zelf te luisteren naar echte mensen, vol persoonlijkheid. Als eerste noemt hij Jacques Brel, naar wie hij ook veel luisterde tijdens het schrijven van Gemstones en ik ben wat verbaasd. Nee, Green spreekt geen Frans en Nederlands. Verder noemt hij Astrud Gilberto, The Doors, Lou Reed, George Jones, Hank Williams en Chuck Berry. Als ik hem naar de gehypte gitaarbands vraag – ik weet dat de jongens van The Strokes vrienden van hem zijn, en die naam valt dan ook als eerste – noemt hij nog The Libertines, The Fiery Furnaces, wat bandjes op Rough Trade en de anti-folkers uit New York. Green weet van de grote muziekscene in New York, maar is niet echt op de hoogte van wat er nu allemaal gebeurt. Hij zit vooral in zijn eigen scene, tussen zijn eigen vrienden.
Meer van zijn favorieten
Green verkiest een telefoongesprek boven een e-mail en surft maar weinig op internet. 'De All Music Guide, daar wil ik nog wel eens iets opzoeken.' Dit interview zal hij nooit lezen. 'Ik lees nooit iets wat mensen over me schrijven. Het laatste wat ik las was een recensie uit de Rolling Stone over Friends of Mine en het was een slechte recensie. Soms vertelt mijn vriendin me wat de mensen over me schrijven, maar 't liefst hou ik me er verre van. Ik wil niet dat mijn hoofd ermee vol zit, want ik denk niet dat het goed is voor mijn gezondheid.' Er zijn wel andere dingen die hij leest, maar volgens Green niet interessant voor dit interview. 'Ik lees om in slaap te vallen. Garbage. Stephen King en thrillers, maar geen literatuur.' Heeft het misschien ermee te maken dat Green voor zijn teksten niet beïnvloedt wil worden door externe zaken, andermans teksten. 'Nee hoor. Ik lees bijvoorbeeld soms wel poëzie. Allen Ginsberg en David Berman, bijvoorbeeld.' Op de vraag of hij dan misschien graag films kijkt, lijkt hij een pasklaar antwoord te hebben. 'Groundhog Day is mijn lievelingsfilm.'
Groundhog Day
Ah, denk ik. Dat is zijn favoriete film omdat deze een metafoor is voor de sleur van touren. 'Ja, soms kan het wel zo zijn. Dag in dag uit hetzelfde. Maar dat is ook de reden waarom ik juist tijdens een tournee aan nieuwe liedjes werk. Dat is wat het interessant houdt. Spelen is namelijk niet saai, maar 23 uur per dag wachten is saai.' Maar, zo blijkt, Groundhog Day verwijst meer naar Greens jeugd dan naar het touren. 'De film speelt in een dorp dat lijkt op Mount Kisco, de plek waar ik opgegroeid ben.' Nog daarvoor woonde Green in de Catskill Mountains, een toeristische trekpleister waar zijn grootouders een hotel hadden. 'Ik groeide op tussen komieken als Rodney Dangerfield en Jackie Mason. Ik liep wat door hun kleedkamers enzo. Mijn grootouders gaven mijn moeder zelf les en mijn broer en ik kregen weer van mijn moeder les. Thuis. Ik ging pas op mijn dertiende naar school.' Wat Green dan later zou worden, hield hem in eerste instantie niet zo bezig. Hoewel Greens vader vroeger wilde dat hij professioneel basketballer zou worden en Green ooit nog vlieglessen nam om commercieel piloot te worden, werd hij muzikant. 'On Top en Little Bunny Foo Foo van The Moldy Peaches zongen Kimya en ik al toen we veertien waren. Muziek maken, teksten schrijven is de meest natuurlijke manier om te leven voor mij. Ik schrijf sowieso liedjes en het is aardig dat ik er dan ook nog voor betaald word.' Dat was in eerste instantie wennen voor zijn ouders. 'Maar nu vinden ze het goed en nu komen ze ook naar mijn shows. Ze vonden Friends of Mine heel erg leuk, omdat er strijkers bij zitten. Eerlijk gezegd vind ik het ook wel leuk dat ze komen. Er zijn veel oude mensen bij mijn optredens. Ze houden van mijn stem, ofzo.'
Amerika en de verkiezingen
Ten slotte wil ik het met Green nog even hebben over de verkiezingen in Amerika. 'Ik denk dat je niet voor Bush gestemd hebt?' 'Dat klopt. Ik heb op die andere gestemd.' 'Die andere… Ik neem aan dat het Kerry is, en niet Nader?' 'Ik heb op Nader gestemd in de vorige verkiezing. Maar deze verkiezing stemde ik die andere, die niet gewonnen heeft.' 'So you are sorry as well?' ' Yeah. Het was een donkere dag. Ik heb niet eens aan de mogelijkheid gedacht dat Bush zou gaan winnen. Kerry zou zeker winnen, hij heeft beter gedebatteerd. Hij heeft verloren omdat mensen een president uit het zuiden willen. Als Kerry uit het zuiden gekomen zou zijn, zou hij gewonnen hebben.' 'Op Gemstones staat Choke on a cock, waarin je zingt dat je Bush zou willen ontmoeten. Wat zou je doen als je hem echt zou ontmoeten?' 'Ehm… ehm…' 'Misschien vraagt hij wel of je voor hem komt zingen.' 'Yeah, likely. Haha' 'Maar wat zou je doen?' 'Ehm… ehm… Moet ik die vraag echt beantwoorden?' 'Haha. Nee, als je niet wilt, dan hoeft het niet.' 'Het lied gaat meer over de media dan over de president. Het gevoel dat onze hersenen niet weten hoe ze met massamedia om moeten gaan, dat ze niet de capaciteiten hebben om deze media aan te kunnnen.'
Ten slotte
Na ons interview doet Green nog een interview, ergens onderweg. Iemand vraagt hem of hij met de taxi of met de bus naar het vliegveld wil. Green kiest voor de taxi. Zijn recente ervaring met een bus in Engeland, waar hij vandaan kwam en waar hij nu weer naartoe gaat, zijn allesbehalve positief. 'Ik stapte gewoon in een bus, you know. En blijkbaar moest ik voorin instappen, om te betalen. Maar hoe kan ik dat nu weten? Ik kom toch niet uit Engeland? De chauffeur begon te schreeuwen tegen me, dat ik zijn salaris aan het stelen was. Het enige wat ik dacht was: Get me out of here. Get me out of this country!'