Er is een tijd geweest dat ik het helemaal gehad had met de CD. De lullige kleine doosjes met miniscule boekjes erin, typisch iets voor mietjes. Het was veel stoerder om op zoek te gaan naar een paar obscure LP’s in kleine winkeltjes met slonzige muziekfreaks achter de toonbank. Met mijn vrienden struinde ik al die zaakjes af, uitkijkend naar de fraaiste albumhoezen. Deze periode van verstandsverbijstering heeft mij een rijkelijk gevulde kast met zelden aangeraakte platen opgeleverd. En niet dat ik die dingen voor een prikkie kocht, nee, gewoon voor 25 gulden per stuk. Als ik toen wist wat ik nu weet… Inmiddels heb ik alles wat een beetje interessant was al weer op CD aangeschaft, dat luistert wel zo prettig. Daarnaast zit ik dus ook nog met een lading rammelige punkplaatjes waarvan ik mij niet kan voorstellen ze ��it met plezier beluisterd te hebben. Het zijn nu juist die plaatjes waar de nieuwste Chromatics, Plaster Hounds, mij het meeste aan doet denken. Geen enkele noot wordt gehaald, van melodie is er geen sprake – of deze is wel heel erg goed verstopt – en het is soms een regelrechte kwelling voor het oor. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat de cover ontzettend punk is en er vast een hoop jonge rebellen zijn die alleen hierom de portemonnee zullen trekken. Die tijd ligt gelukkig achter mij, geef mij maar iets waar iemand een beetje zijn best op heeft gedaan, bij voorkeur op de muziek.
mij=Gold Standard Labs / Bertus