Coparck – Few Chances Come Once In A Lifetime

Ik was vast en zeker één van de laatsten die Coparck ontdekte. Nou ja, in ieder geval zeker niet de eerste. En dat ik zo laat was, was best raar. Ik las toch de Oor, luisterde radio en hing rond op de juiste delen van internet. Dat had me toch in ieder geval nieuwsgierig moeten maken, want het Coparck woord viel daar vaak en eigenlijk altijd in positieve bewoordingen. Ik was er ongevoelig voor. Toen ik Birds Happiness And Still Not Worried ontdekte was Coparck al lang en breed gedropt door hun platenmaatschappij Labels/Virgin. Daar moesten alle Nederlandse acts opzouten. Ik durf mijn handen er niet voor in het vuur te steken maar dit is toch wel de voornaamste reden dat ik zo lang heb moeten wachten op Few Chances Come Once In A Lifetime. Of was de creativiteitsbron gewoon uitgeput na de geboorte van Birds…? Mijn verwachtingen waren nu dus wel torenhoog. Misschien dat ik daarom in eerste instantie wat mopperig was over deze nieuwe cd. Gelukkig was er een kerstreces. En dat reces zorgde ervoor dat Few Chances… alle tijd had om rustig te groeien omdat ik naast veel ouwe meuk ook nieuwe plaatjes veelvuldig kon draaien. Goed, ik ben niet zo aangenaam verrast als bij Birds. So be it. Ik moet Coparck misschien ook niet tekort doen. Het blijft namelijk wel een bijzonder bandje. Na de vele draaibeurten begon er toch weer wat moois te bloeien tussen Coparck en mij. Die geraffineerde liedjes, de flirt van de samples en elektronica en gitaarwerk in geslaagde songs. En als Sonja Hamel (van Bauer-faam) dan nog een liedje (“Lazy Days”) opsiert met haar stem trekt het de boel dik boven de grauwe middenmoot uit en is de initiële teleurstelling verdwenen als sneeuw voor de zon.

mij=Supertracks