Ik heb nooit pianoles gehad. Bij ons stond er geen piano in de hoek van de woonkamer. Mijn ouders en ik hadden geconcludeerd dat de blokfluitles die ik kreeg op de lagere school, toen die nog uit klassen en niet uit groepen bestond, geen succes was. Keer op keer het vochtige hout van mijn blokfluit te hebben afgekloven gedurende de zoveelste repetitie van Het Maanliedje – Au Claire De La Lune in betere kringen – deed mij muzikaal gezien de das om. Als dit musiceren was, zag ik daar geen toekomst in. Dus die piano hoefde er van mij ook niet persé te komen. Wat mij betreft hoefde Kortjakje niet duizenden keer zondags naar de kerk te gaan. Op latere leeftijd ontdekte ik de geneugten van de elektrische gitaar en een handvol akkoordjes. Kijk, dat was wel wat voor mij. Maar nu ik Matthew Cooper (aka Eluvium) in navolging van Dustin O’Halloran en Gonzales een plaat hoor volspelen met exercities op de tingeltafel krijg ik wel een beetje spijt. Had ik dan toch maar doorgebeten op dat afgekloven stuk hout. Had ik maar wat minder medelijden met Kortjakje gehad. Want het moet toch heerlijk zijn om op deze manier met louter pianoklanken te weten ontroeren. Om zo in je spel op te gaan zoals Matthew hier tijdens “The Well-Meaning Professor” doet. En misschien zou er dan nog zo’n File Under scribent zijn die moeite neemt om dit schijfje onder de aandacht te brengen. Eentje die vroeger nooit pianoles heeft gehad.
mij=Temporary Residence/Konkurrent
Slecht is het niet, maar ik kon hier geen woorden voor vinden…
Het is dan ook muziek zonder woorden he.
Mijn voorkeur gaat overigens uit naar de pianoriedels van Dustin O’Halloran.