Noorderslag / Eurosonic (6)

Afwisselend en onderhoudend
Dankzij de tips en de goede adviezen is uw reporter afgelopen donderdag met een overvol programma in Groningen op pad gegaan. Dat betekende met fiere tred de zaaltjes af voor een korte indruk van de verschillende bands en acts.

Ondanks verwoede pogingen is het me nog steeds niet gelukt om op twee verschillende plaatsen tegelijk te zijn, derhalve zijn acts als Triggerfinger, Avril, Maskesmachine en Johan onopgemerkt aan mij voorbij gegaan. Mocht je vinden dat ik dat ik hen daarmee tekort doe, schroom niet je bevindingen over die bands hieronder neer te pennen.

mij=Tekst: T-tusz, Foto's: George
Tegen 20:45 zorgde de Franse band We Insist! de muzikale kick-off van het festivalweekend. Wat kun je verwachten van een band die jazzinvloeden combineert met de waanzin van At The Drive In? Free rock noemen ze het. Lekker makkelijk denk ik dan: een hokje waarin je zo'n beetje de hele hedendaagse rockscene in kan gooien. In deze term voelen Zappa en Motorpsycho zich immers ook wel thuis. We Insist! heeft zo'n groot hok echter wel nodig. Ze staren zich niet blind op genre of stijl, het rockt, beukt, kabbelt in een hoog tempo door. Mooie saxofoonmelodieën, onverwachte noise-uitspattingen: We Insist! is een band om live te ondergaan. Na 45 minuten stopt het even abrupt als het begonnen is. Precies goed, want bij een veel langer optreden zou het wel eens teveel van het goede kunnen worden.

Ik verlaat Vera om The Concretes te gaan bewonderen in het nabij liggende Grand Theater. Een negen man sterk orkestje (nou ja, het merendeel is vrouw) dat mooie luisterliedjes verpakt in engelensamenzang en noise-achtige begeleiding. Helaas is de beschrijving boeiender dan de uitvoering. De liedjes zijn net te mat om te blijven hangen en op het podium gebeurt zo weinig dat ik om me heen al snel discussies over de kleding en haardracht van de bandleden op gang hoor komen. Na een nummer of 5 houd ik het voor gezien en loop naar Iain Archer's optreden in Huize Maas. Een groot contrast met The Concretes. Hier staan slechts 3 bescheiden Ieren op een podium met kleine versterkers, een uitgekleed drumstel en een timide podiumhouding. Meer is niet nodig, want de indie-folk liedjes worden vakkundig gebracht en door de fenomenale stem van Iain Archer blijf je vanzelf aandachtig luisteren. Denk aan een vleugje singer-songwriter, snuifje folk en mespuntje indie. Minder pathetisch dan de vocalist van Starsailor, maar met hetzelfde timbre. Een aangename kennismaking!
Na het wegebben van de laatste klanken is het rennen naar een afgelegen zaaltje (Tehuis) waar Excelsior Recordings een avondvullend programma heeft neergezet. Het is een waar Nederland-Belgie, met LPG, Alamo Race Track en Johan tegenover de Belgen van Absynthe Minded en Sioen. Het manco van deze locatie blijkt snel. Niet al te veel 'belangrijke mensen' lijken de gang te willen maken naar het Tehuis en ook de hoeveelheid publiek blijft bescheiden ten opzichte van de overige zalen op Eurosonic. Op mijn moment van verschijnen is Sioen bezig met een intense set. Het geluid is hard en ontbeert warmte. In de hoge halflege zaal is met de beste bedoelingen geen warme ambiance te creëren, al wordt zo nu en dan de rookmachine ingezet om de kilte te doen verdwijnen. Dit gebeurt echter zo compromisloos dat in 1 nanoseconde het hele podium in een witte wolk is verdwenen. Net zoals mijn herinneringen aan dit concert. Jammer, want Sioen verdient beter.

Ik vervolg mijn weg naar de muziekschool. Voor een enthousiast publiek staat de jonge Noorse singer-songwriter Sondre Lerche met band zijn liedjes te spelen. De subtiele arrangementen op de platen zijn vervangen door meer Spartaans klinkende begeleiding, maar het spelplezier dat de muzikanten hebben is tot achter in de zaal voelbaar. Heel even dacht ik aan de film 'Back To The Future', waarin Michael J. Fox als gitaarheld de rock 'n roll opdringt aan een verbijsterd Highschool-publiek. Sondre Lerche springt echter niet als een dwaas over het podium en trapt ook geen versterkers om. Wel speelt hij geheel solo een intiem schuifelnummer voor de denkbeeldige 'Prom-queens' en wint deze avond heel wat zieltjes.

Een blik op het programma leert dat het hierna een uiterst moeilijke keuze gaat worden voor de muzikale allesvreter. De Belgische rockmachine Triggerfinger moet ik derhalve laten schieten voor Emilie Simon en The Go! Team; al deze acts staan tot mijn teleurstelling gelijktijdig geprogrammeerd. Simon heeft de pech op een uiterst ondankbare plaats te moeten opdraven. De kelder van het Newscafe doet doorgaans dienst als classy clubdisco en lijkt vanavond ongeschikt voor de subtiele elektronicapop van deze fragiele Française. Het publiek is slechts deels geïnteresseerd in de hightech snufjes en de charme van deze mooie dame. Terwijl ze toch mooie ingetogen liedjes brengt die doen denken aan de bekendste muzikale inwoonster van IJsland. Hopelijk spoedig op herhaling op een betere locatie.

The Go! Team in Huize Maas is net bezig hun feestje aan af te ronden als ik binnenkom. Ondanks dat ze minder subtiel klinken dan op hun plaat en de zangeres aan het einde toe haar stem verliest is het een eenvoudige game-set-match voor The Go! Team. Jammer dat de band het nodig vond slechts een dikke 30 minuten te spelen en de ruimte voor een toegift (want daar was alle tijd voor) onbenut liet.
Voor het laatste concert van de avond keerde ik terug naar Vera. De Engelse band Amplifier deed haar naam eer aan door een muur van geluid neer te zetten. Gedreven en professsioneel, dat zeker. Helaas heeft de band zich een stadiongeluid aangemeten waardoor het lijkt alsof de band speelt in de Amsterdam Arena. Aan pretenties geen gebrek en ook de invloeden liggen er (nog te) dik bovenop. Hoor ik daar niet een zanglijn van Tool? De band zal vast een gouden toekomst in het vooruitzicht hebben, maar ik houd het na 5 nummers voor gezien. Morgen is er immers weer een dag!