Toepasselijker op het wereldnieuws had bovenstaande titel en hoesontwerp op dit moment niet kunnen zijn. De grootste natuurramp van de laatste decennia begint langzaam haar contouren aan te geven. Het artwork van deze cd toont een schip in een onstuimige zee: de link met de actualiteit is dus zo gemaakt. We Are All Natural Disasters is echter al eventjes in mijn bezit en staat vol met rustige laptop-folk, akoestische gitaren en digitale drums en bliepjes. Maar het kabbelt aanzienlijk rustiger voort dan een vloedgolf en de teksten zijn meer introspectieve observaties dan groot wereldleed. Soms kabbelt het zelfs iets te kalmpjes door, soms zijn de teksten iets teveel diepgravende hersenspinsels om de luisteraar te kunnen pakken. Dat hoeft echter geen reden te zijn om dit schijfje links te laten liggen. Sterker nog: in deze wereld waar mensen steeds grotere impulsen nodig schijnen te hebben is het juist wel een aanbeveling om een subtiel plaatje in je speler te douwen en eens de tijd te nemen voor een verzameling oprechte ingetogen liedjes. Brian Moss is de naam die schuil gaat achter Hanalei, en hij schreef, speelde en produceerde al deze nummers zelf. Een fraai stukje huisvlijt dus door deze singer-songwriter, met de gebruikelijke liefdesperikelen, ontheemdinggevoelens en utopische verwachtingen. Ik heb derhalve even tijd genomen voor dit plaatje (vandaar deze verlate recensie) en mijn goede voornemen is om dat vaker te gaan doen. Noem het muzikaal onthaasten of ontlopen van de hysterie van het moment. Gewoon even TV uit en cd-speler aan en aandachtig beluisteren dus. Vanuit mijn luie stoel wens ik u daarom een rustig en voorspoedig 2005. En nu optyfen, want ik luister.
mij=Thick/Konkurrent