Laurent Garnier goes ambient. De Fransman maakte in 2000 furore met een paar dampende technokrakers van zijn album Unreasonable Behaviour en verdient sindsdien bakken vol geld met optredens. Maar wie op zijn nieuwe cd weer pompende dansmuziek verwacht, komt bedrogen uit: het staat vol met soundscapes. Niet dansbaar, weinig beats, niet samenhangend. Een stukje filmmuziek, een wolkje wereldmuziek, een toefje jazz. Garnier zelf noemt het zijn meest persoonlijke album tot nu toe. Ja ja. Naast me in de trein (File Under reist heel wat af) zitten twee moeders met kinderen. “Weet je wat ook grappig is?” zegt er een. “Als je een foto op een kopieerapparaat legt en die tijdens het scannen beweegt, krijg je als resultaat bijvoorbeeld een plaatje van iemand met een heel lang gezicht.” Hmm, net zo klinkt Garnier: origineel, kunstzinnig, maar langdradig. Het titelnummer is slaapverwekkend saai en raar tegelijk. Wat is het? Een testje in een keyboardwinkel? Een instrumentaal optreden van Bjork op Mars? Tripmuziek voor coffeeshops? Voodoo voor tuincentra? Wel weer goed gelukt zijn het loungy “Barbiturik Blues”, het Squarepusher-achtige “Jeux d’Enfants” en “Huis Clos”, maar dat is het dan wel. De kinderen zitten al die tijd te tekenen. Ze nemen rustig de tijd, proberen subtiel te kleuren, ondanks de schuddende trein. Ook hun vreemde werk is voor de liefhebbers. De moeders kijken naar buiten, terwijl de wereld aan hen voorbij trekt. The Cloud Making Machine is als achtergrondmuziek voor reisprogramma’s op tv grandioos, maar over een jaar is iedereen dit meest persoonlijke album vergeten.
mij=F Communications/PIAS
Deze week ook voor nop te horen op de luisterpaal van VPRO’s 3voor12.