Hmm, een fijn nieuw plaatje. *Woesj!* Oeps, wasda? Ik ben plotseling studentje, enorm genietend van mijn collegevr….ehm, driftig studerend. Hmm, die strakke, sobere en toch stevige metal, da’s een beetje Hear in the now frontier. Wel mooi, trouwens. *Woesj* Oei, een puisten uitknijpend pubertje in de spiegel. Die zanger is wel een beetje Freddie Mercury ten tijde van het stevige Queen-werk. *Woesj!* Kijk nou, harde werker, ijverig belastingaangiften opstellend. Mja, die muziek is ook ineens een stuk meer jaren negentig rock. Wel lekker, en die zanger klinkt ook ineens weer heel anders. Hmm, een akoestisch intro. Ohoh, vasthouden maar… *Woesj!* Verrek, ik zit ineens met autootjes te spelen! Hmm, het is dan ook niet zo’n beetje Led Zeppelin hier. Mantra‘s Hard Times is een ware reis door de tijd. Er zijn allerlei invloeden te horen, van melodieuze rock uit begin jaren zeventig tot ingehouden metal uit de jaren negentig, maar het blijft één geheel vormen. Vanaf de helft van de cd is het een en al Led Zeppelin wat de klok slaat, maar tjongejonge, wat doen ze dat goed! Sinds Kingdom Come‘s eerste heb ik het niet meer zo degelijk gehoord. De cd is gebouwd met een hele stevige, ingetogen groove als fundament en subtiel maar verraderlijk goed gitaarwerk van oudgediende Gianluca Galli eroverheen. Het knappe is dat het juist door die ingetogenheid enorme indruk maakt. Nu, in 2005, als selfmade IT-er, geniet ik dan ook met volle teugen van deze cd. Kwaliteit is namelijk nooit ouderwets…
mij=Horus Music / Rock Inc.