Hoeveel klontjes suiker doe jij in de koffie? Of gruwel je al alleen de gedachte aan suiker in de koffie? Dan moet je er vast niet aan denken om een half dozijn op te lossen in een bakkie. Mocht je dat ooit geproefd hebben, dan weet je ongeveer hoe zoet Maximilian Heckers’ stem klinkt. Mierzoet dus. En lijzig. De zwaar georkestreerde nummers klinken niet veel anders. Alsof je heel Jamin leeg eet en er vervolgens een traytje blikjes Coca Cola achteraan verslindt. En dan voel je de tandpijn en bedenk je je dat je eigenlijk toch eens een afspraak moet maken bij de tandarts, want echt fijn voelt het niet. Ok, het was lekker mierzoet en de suikertrip is welhaast euforisch, maar Hecker ontbeert toch ook wel een vorm van spanning die ik graag hoor bij dit soort type songwriters. Daar wringt op Lady Rose echt de schoen. Ik zal je daarom ook maar niet waarschuwen voor het op één na laatste nummer van dit album. Daar breekt namelijk stiekem nog even ongelofelijk de pleuris uit. Alsof de salmiakbal die je doormidden beet omdat je geen geduld meer had om te sabbelen wel tien keer zoveel salmiak bevat als normaal. Als je nog even doorsabbelt dan krijg je nog het zoet en afsluitende titelnummer voor je kiezen. Als je de boel al niet uitgespuugd hebt ondertussen. Maar dat vertel ik je niet.
mij=Kitty Yo / PIAS