Noorderslag / Eurosonic (8)

De nieuwe garde maakt het waar
Dat op de Noorderslag de Popprijs uitgereikt werd aan Ali B. is inmiddels lang en breed uitgemeten in de vaderlandse pers. Ondanks het gebruikelijke gegooi met bier bleek de rapper in staat om de meeste criticasters de mond te snoeren door gevatte opmerkingen en een degelijke show. Fijn zo, kunnen we dat hoofdstukje alvast afronden. Ali B. zien we toch al vaak genoeg met zijn snuit op tv.

Wat er meer gebeurde? Op het programma stond veel gitaarlawaai, Nederlandstalige rap en elektronica. De totale line-up oogde van te voren enigszins flets maar kon toch nog op een aantal hoogtepuntjes rekenen. Bijvoorbeeld door het onaangekondigde optreden van The Kickers die de argeloze bezoekers voor de hoofdingang trakteerden op een stevig potje punkrock. Niet mijn muziek, maar wel een prima actie!

mij=Tekst: T-tusz; Foto's George

Eenmaal in de Oosterpoort zorgde Vladimir voor een beloftevol begin van de avond. Fraaie liedjes met subtiel uitgedokterde gitaarpartijen. De naam Coldplay hoorde ik her en der vallen, maar Vladimir probeert daar een eigen draai aan te geven en dat pakt – mede door de toevoeging van 2 blazers – wonderwel goed uit. Het enige puntje van kritiek is dat het allemaal zeer gecontroleerd klinkt en er nergens buiten de veilige lijntjes wordt gekleurd. De zorgvuldig opgebouwde spanning werd nergens vrijgegeven, maar wellicht was dat juist de bedoeling. Ik kijk in ieder geval erg uit naar de eerste volledige cd. Naar verluidt beginnen de opnames daarvan spoedig.
In de grote zaal waren Lange Frans en zijn kameraden reeds bezig. Het klonk allemaal wel degelijk maar ik ging spontaan over mijn nek toen het nummer “Moppie” werd ingezet. Ik heb nog nooit zo snel de afstand van de grote naar de kleine zaal overbrugd.

Alsof het precies getimed was begon daar Gem aan hun 2e Noorderslag optreden. Een minutendurend intro ging over in het eerste nummer en vanaf dat punt stoomde Gem in een rechte lijn door naar het einde van hun set. De geheide ingrediënten waren weer aanwezig: de ruwe strot van zanger Maurits, de op The Strokes geënte liedjes, een goed ingespeelde band. Het klopte allemaal ook wel, maar na vijf nummers leek het al op een herhalingsoefening. Wie de band eerder aan het werk heeft gezien moet beamen dat er weinig winst geboekt is het afgelopen jaar.
In de foyer speelde inmiddels de band Kasba, een gezelschap dat bedreven is in de Noord-Afrikaanse popstijl raï. Een vreemde eend in de bijt, maar wellicht juist daarom een opvallende act. Het mocht dan wel geen band zijn die een groot deel van mijn platenkast zal komen opeisen de komende maanden, het was wel een uitstekende zet van de programmering om ruim baan te geven aan dit soort afwijkende muziekstijlen. Zeker als ze een gedegen feestje kunnen bouwen in de foyer van de Oosterpoort!
Solo, de band van songwriter J. Perkin bleek inmiddels begonnen te zijn aan zijn set. Ik zal geen politiek verhaal op gaan hangen, maar de reden waarom bands als Solo een Essentaward verdienen snap ik niet. J. Perkin is een prima songsmid en heeft een behoorlijk cv opgebouwd de afgelopen jaren en met Solo een zeer goed ontvangen plaatje afgeleverd. Waarom er dan extra steuntjes in de rug moeten worden gegeven aan dit soort acts blijft mij een raadsel. Niettemin had Solo ook zonder Essentaward een plaats op de Noorderslag-bill verdiend. Hoe dan ook: het concert bleek mij vanavond niet lang te kunnen boeien.

Bij Blues Brother Castro is het een heel ander verhaal. De Amsterdamse rockband heeft een stormachtig jaar achter de rug en kan al bijna in één adem genoemd worden met de Nederlandse hypes van vorig jaar: Voicst en Gem. Het viertal rockte er dan ook flink op los en kreeg moeiteloos het publiek mee. Zouden de Pixies zo klinken als ze allemaal aan de speed zouden zitten? Pluspunten: BBC is een strakke band die geen stiltes laat vallen tussen de nummers door. De energieke zanger en het 'ijskonijn' op de bas zijn een mooi contrast. Minpuntje is dat er bij mij na afloop weinig bleef hangen. Toch nog maar eens de plaat opzetten.
In de kelder mocht Malkovich opdraven. Hun hardcore bleek uitstekend op plaat vastgelegd te kunnen worden (A Criminal Record) dus mijn interesse was gewekt. Gelukkig bleek de band het live ook prima waar te kunnen maken. De band stuiterde over het podium, de 'zanger' schreeuwde (of was het gillen?) zijn stembanden in een mastworp en dat allemaal zonder dat de hechtheid van de band er onder gebukt ging. De associatie met Dillinger Escape Plan is niet erg vreemd. Prima band. Voor twintig minuten.
Nee, dan The Sheer in de grote zaal. Waar was die band een paar jaar geleden en waar staan ze nu? Over een bliksemcarrière gesproken. Ze maken energieke vrolijke britpop en juist daarom spreekt het zoveel mensen aan. Meezingbaar en vooral niet (te) zwaar. Deze avond echter viel de opgeklopte niks-aan-de-hand muziek nogal slecht bij mij. Ik maak zelf wel uit of ik meeklap, meezing of 3 minuten naar een gekunsteld einde van een nummer moet gaan luisteren. 'Goedkoop effectbejag' zeg ik. 'Professionalisme' zegt de ander. Laten we het in het midden houden. Het zijn aardige gozers en er zijn nog veel mensen die de vrolijkheid van The Sheer nog niet kennen.

Mijn wens om na The Sheer wat melancholie en frustratie terug te horen werd gehonoreerd door Face Tomorrow. Deze Rotterdamse band maakte voor het eerst de wil bij mij los om zelf met een gitaar het podium op te kruipen. Menig muzikant zal deze aandrang herkennen bij het zien van een inspirerende show. Face Tomorrow valt nog altijd onder de noemer 'emo', maar gelukkig bleek uit de laatste plaat dat die term behoorlijk elastisch is. Ook fijn te weten dat een hardwerkende band geen hype hoeft te worden om voet aan de grond te krijgen in Nederland muziekland. Logisch doorgroeien heet dat en het is mooi dat dit nog kan anno 2005.

Als mijn voeten na drie dagen hebben besloten eindelijk wat rust nodig te hebben doen ze dat in de kleine zaal bij Electro Coco (Braziliaanse beats gemixed met hippe dance). Na enkele minuten sta ik echter alweer in de bovenzaal want als ik moet kiezen tussen pijnlijke stappers of geheid in slaap vallen door verveling, dan kies ik voor het eerste. Spider Rico verzacht gelukkig de pijn. Garagerock is wat ze maken en ze komen uit Den Haag. Genoeg Hagenezen staan met het overige publiek samengeperst in de te kleine bovenzaal hun gehoor te verpesten bij deze band. Maar dat komt alleen door het volume, want de band brengt hun 'herrie' vol overgave en met de nodige humor. Ok, het rammelt en is zo nu en dan wat te ongecontroleerd maar dat mag als je garagerock maakt. Het dendert derhalve flink door en de amusementswaarde is gelukkig zeer hoog.
De laatste act van de avond was Voicst. Wat kan er nog hemelsnaam misgaan met deze Amsterdamse band, die alleen al dit weekend op vier verschillende plaatsen mocht aantreden. De prima plaat 11-11 komt steeds vaker voorbij op de nationale radio en de eerste persoon die niks met deze ADHD-rockers van doen wil hebben moet ik nog tegen komen. Zelfs om drie uur staat de kleine zaal nog flink vol om de aangename liedjes mee te leren zingen. Ook nu dus weer een prima optreden, al zeg ik erbij dat ik de heren wel eens feller van leer heb zien trekken. Niettemin een fraaie afsluiter van een onderhoudende avond, en daarmee ook van het gehele festivalweekend. Op naar volgend jaar!