Twee dagen voordat hij 36 jaar oud zou worden stierf Ol’ Dirty Bastard onder mysterieuze omstandigheden. Tot op de dag van vandaag loopt het onderzoek naar de exacte toedracht maar wij weten het eigenlijk allang. Niet voor niets heeft hij het grootste gedeelte van zijn leven in de nor doorgebracht vanwege – om het algemeen te stellen – drugsgerelateerde zaken. Ze zullen het wel op een hartaanval gooien. Zoals zo vaak in dit soort trieste gevallen had ODB toevallig nét een nieuw plaatje in de startblokken staan en het verlies is blijkbaar inmiddels dermate verwerkt dat deze nu postuum op de markt wordt gegooid. Schrikbeelden van de 187 verschillende Tupac en Biggie compilatiealbums dringen zich direct op. Hebben we hier te maken met een verachtelijke vorm van (letterlijk) lijkenpikkerij of valt het allemaal wel mee? Osirus, de titel van de plaat alsmede één van de tientallen bij-/schuilnamen van ODB, is opvallend genoeg een meer dan puike plaat geworden. Als het niet totaal misplaatst zou zijn zou je zelfs kunnen praten over een wederopstanding. De beste man had in geen jaren meer iets fatsoenlijks uitgebracht en – o ironie – juist zijn zwanenzang brengt hem weer terug naar het niveau van jaren geleden. Evenzo freaky, relaxed en onnavolgbaar als hij tien jaar geleden op zijn meesterwerk Return To The 36 Chambers tekeer ging, is Ol’ Dirty weer eventjes helemaal terug. Minder duister en oldschool als zijn Wu-Tang Clan maar juist fris en gladjes afgemixt. Het is een tragische constatering dat ODB pas na zijn dood alsnog de muzikale erkenning verdient, waar hij voornamelijk herinnerd zal worden als mallotige junkie.
mij=ACM / PIAS