Richard Cameron – Back

De Opperdespoot leek het wel leuk om mij na enige maanden afwezigheid mijn comeback op File Under te laten maken met het bespreken van Richard Cameron‘s Back. Dat was niet eens zo’n gek idee, want dit album is grotendeels meegecomponeerd, geproduceerd en uitgevoerd door Das Pop, een bandje waar ik niet eens zo stiekem een zwak voor heb. Maar helaas, het is toch grotendeels een Richard Cameron album. Want ondanks dat dit album geheel en al niks met Cameron’s Easy Tune verleden te maken heeft, krijg ik bij beluistering ervan toch visioenen van donkerbruine zitkuilen, broekpakken met wijde pijpen en handgekleid aardewerk… de jaren 70 walm wuft ervanaf! Dat roept bij Mr Cameron misschien hele warme jeugdherinneringen op, maar bij mij – een generatiegenoot – doet het niets anders dan verlangen naar een portie ‘kick ass’ punk. Het album begint nog wel aardig met het nummer “Back”, wat een weirde combinatie is van ‘Twang’-gitaren, Air-achtige vocalen en Ziggy Stardust achtergrondkoortjes, maar het zakt daarna snel in, wat volgens mij voornamelijk te maken heeft met de zwoele praatzingstem van Cameron en het maar voortslepende tempo van de liedjes. Bij het nummer “Longest one way street” veerde ik weer even op uit de bruine ribcord sofa omdat ook ik even gegrepen werd door een vlaag van jeugdsentiment. Dit werd veroorzaakt door mierzoete vioolpartijen die me enorm deden terugdenken aan de kweelrock van The Babys waar ik als twaalfjarige erg van onder de indruk was. Dat gevolgd door een Duitse variant op “I’m a poor lonesome cowboy” genaamd “Ich lieb dich sehr” (wie las geen Lucky Luke als kind in de jaren 70?) wat dan wel weer grappig was. Waarna de CD gezapig naar het einde kabbelt en ik in vredige slaap gesnoezeld ben op die ouwe comfortabele bank. Zo. En nu even een CDtje van Das Pop luisteren om wakker te worden!

mij= Drive-In / Konkurrent