Het introotje van het eerste nummer komt me wel heel bekend voor. Ik heb me helemaal het schompes gezocht, maar mijn collectie is iets te uitgebreid om daar binnen drie dagen door te komen. G. Love is de revue gepasseerd, Burma Shave zelfs, maar ik kan er niet achter komen. Hoogst irritant, als zo’n intro je blijft dwarszitten. Jammer, maar de “country rock and roll” van The Re-mains is gelukkig uiterst aangenaam om naar te luisteren. De nummers hebben een lekkere drive, compleet met steelguitar en een banjo op de achtergrond. Ik krijg bij dit soort muziek al snel associaties met Lubbock Lou and his Jug Huggers, maar daarvoor zit deze muziek toch echt te goed in elkaar. Je waant je echt in Redneckland, ware het niet dat de heren geen cowboys zijn maar kangarooboys. Maar ach, al kwamen ze uit Lapland, het klinkt echt en puur en dat is waar het om draait. Qua stevigheid zit het een streepje onder farmrock á la John Mellencamp, de zanger is – zoals het bijna hoort – beperkt maar effectief en de trein dendert gewoon lekker door. De muziek is voor meer dan alleen countryfreaks de moeite waard. Deze band heeft dan ook zeker meer bekendheid verdiend dan alleen in Australië. Ik kan alleen met geen mogelijkheid bepalen of de hele cd zo leuk is, want wat ik ter beoordeling kreeg was een promo met 5 nummers. Afgaande op deze promo is beluisteren in elk geval zeer de moeite waard. Maar waar ken ik #$%@! dat introotje nou van…?
mij=Glitterhouse/Munich