Tony Hernando – III

100 % originaliteit is na al die eeuwen muziek niet meer haalbaar, maar je kunt het ook overdrijven. Als de opperdespoot bij dit plaatje had gezegd dat het de nieuwe Joe Satriani was, had ik het meteen geloofd en er gedurende het beluisteren niet één keer getwijfeld. Weliswaar gitareert meneer Hernando – een leerling van Joey Tafolla – er een enkele keer een ietsje steviger op los dan Satriani normaal gesproken doet, zijn stijl op deze instrumentale plaat is een volkomen kopie van Satriani’s spel op platen als Flying in a blue dream. Op zich is dat knap natuurlijk, maar als je zo verrekte goed kunt spelen zou je er iets meer mee willen doen dan iemand anders imiteren. Afgezien van het hoofdstuk originaliteit staat het allemaal als een huis. Hernando weet de songs de nodige variatie mee te geven – zeker bij instrumentale albums niet altijd even makkelijk – en lijkt weinig moeite te hoeven doen zijn solo’s tot een goed einde te brengen. Sterker nog: was het daadwerkelijk een Joe Satriani album geweest, dan nog was ik niet teleurgesteld geweest. Drummer Mike Terrana, die volgens mij de wereld doortrekt van het ene naar het andere project, legt een rotsvaste basis met de verder Spaanse muzikanten en Hernando legt er moeiteloos de ene na de andere virtuoze solo overheen. Het totale gebrek aan originaliteit zal me er dan ook niet van weerhouden deze cd regelmatig in de speler te leggen. Het zou me niet verbazen wanneer we deze Tony Hernando binnenkort in een Amerikaanse band zien opduiken. Het grote werk kan hij aan, dat blijkt wel op deze cd.


mij=Frontiers

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven