De dood. Een ongenode gast waar bijna niemand op zit te wachten. Zeker als zijn bezoek aan iemand die je na aan het hart staat veel te vroeg komt. Zoiets schopt ons anders zo zorgeloze leventje danig in de war. Begin vorig jaar nog. Mijn lief en ik zochten een beetje afleiding om het verlies te verwerken. Het was windstil. Stralend blauwe lucht. Een aangenaam zonnetje. Maar in onze hoofden stormde het. We dwaalden wat rond door Den Bosch en kwamen die zondagmiddag uiteindelijk in het poptempeltje W2 terecht. Het optreden van Twinemen had haast iets plechtigs. Een soort van afscheidsdienst voor de te vroeg overleden frontman Mark Sandman. Men bracht nog enkele Morphine nummers ten gehore om ons er aan te herinneren hoeveel moois hij ons geschonken had. Zijn dood zal hen altijd als een schaduw achtervolgen. “Ik mis Sandman,” zei de Opperdespoot tot mij, sprekend over Twinemen‘s nieuweling. Hij zal niet de enige zijn. Ik heb erg veel respect voor de manier waarop saxofonist Dana Colley en drummer Billy Conway de draad hebben opgepakt. Op de vorige plaat was de geest van Sandman nog zeer nadrukkelijk aanwezig. Die periode moest afgesloten worden. Sideshow is een zoektocht naar een nieuw, eigen geluid. Wat verder van Morphine vandaan. Dana experimenteert met diverse effecten en laat horen dat hij ook verdomd goed met een mondharmonica overweg kan. En zangeres/gitariste Laurie Sargent voelt zich hoorbaar veel meer op haar gemak. Momenteel laait de storm in mijn hoofd weer op. Gelukkig biedt muziek zoals deze de nodige rust en afleiding.
mij=HI-N-DRY / Bertus