Er is leven mogelijk zonder internet en stapels cd’s. Ik heb het gedurende de kerstdagen zelf meegemaakt. Ik was namelijk een paar dagen bij mijn ouders. Ze hebben wel internet, maar een p.c. met een vooroorlogse modem. Mijn ouders geven ook niet veel om muziek. Ze luisteren meestal naar Radio 2 en hun muziekcollectie stelt niet veel voor. Ik nam echter wel een paar cd’s mee, waarvan eentje die naar mijn inschatting mijn pa ook wel eens leuk zou kunnen vinden. Dit was de verzamelaar met de titel Music that matters die voor nog geen tientje te koop is en samengesteld is door en met werk van het label Corazong Records Deze liet ik enigszins nonchalant bij de cd-speler rondslingeren. Op een onbewaakt ogenblik – iedereen was elders – was de kust veilig om deze te draaien. Na een nummer of vier kwam mijn pa binnen. Hij zag dat ik het schijfje opgezet had en had de hoes kennelijk al bekeken: “Als alles zo klinkt dan is het een leuke cd.” Mijn pa is normaliter niet zo van de complimenten. Dit is dus een heel groot compliment! Hij begon zelfs mee te neuriën. Ik had zijn smaak goed ingeschat. Het eerste gedeelte – zo’n 75% van de cd – is samengesteld uit lekker in het gehoor liggende blues en americana. Er kwam meer familie binnen die de schijf ook wel geslaagd vonden, maar na een klein half uur betrokken de gezichten. De muzikale lijn werd verlaten. Er volgden opmerkingen als: “Dit nummer is minder geslaagd.” “Wereldmuziek gatver, ik zet even een volgend nummer op.” Mijn familie ging plots de muziekcriticus uithangen. Veel gekker moet het leven toch niet worden.
mij=Corazong
Klinkt als een mooi verjaardagskadootje voor audiobeten.
En voor 5 EUR bij De Bijenkorf, zag ik dit weekend.