Bandjes die uit drie leden bestaan wijken per definitie af van de traditionele opstelling zang/leadgitaar, slaggitaar, bas, drums. Waar het ene trio het oplost door live versterking te laten aanrukken (bv. Muse, Supergrass), creëert het andere trio een uniek geluid vanuit de beperkingen (bv. Keane, Boo!). Het lijkt of Volcano I’m Still excited!! – met twee uitroeptekens – amechtig bij de laatste categorie wil horen. Maar de niet alledaagse opsteling van gitaar, keyboard en (bass)drum levert in dit geval een vlak en bij vlagen irritant geluid op. Het casio-gejengel hangt mij in ieder geval na een paar nummers al de keel uit. Die irritatie had een stuk minder geweest als de liedjes de aandacht hadden afgeleid, maar juist hier schiet de band tekort. Ik verdenk de heren van Volcano I’m still excited!! ervan een kunstacademie-achtergrond te hebben en dat ze heel artistiek hebben geprobeerd “intelligente” liedjes te combineren met invloeden uit jaren 80 new wave en Minimal Music van bijvoorbeeld Philip Glass. Het lijkt namelijk op van alles en nog wat – ik hoor vlagen van voornoemde Glass en wave, maar ook Slut, Stereolab, en zelfs in één nummer een beetje Blur – maar nooit had ik het idee naar iets bijzonders of iets ‘eigens’ te luisteren. Geen passie, geen emotie, en ook na meerdere malen luisteren géén idee wat deze heren nou willen zeggen met hun muziek, behalve dat ze dol zijn op tekstuele herhalingen en in canon zingen…in canon zingen…in canon zingen…!!
mij=Polyvinyl / Bertus
Ja maar, tis superlief!