Omdat ik pianoles volgde, moest ik tijdens de muzieklessen op het VWO altijd piano spelen als er daadwerkelijk muziek gemaakt moest worden tijdens die lessen. Leuk hoor, daar niet van. Maar ik wilde eigenlijk liever op de basxylofoon rammen. Jammer genoeg hadden we geen vibrafoon in het klaslokaal. Dat vond ik pas een koel instrument. Als je bespelers van zo’n vibrafoon tekeer ziet gaan. Ik vind het razend knap hoe ze dat zo snel en accuraat doen. En dan dat prachtige geluid. Wow! Je hoort het helaas zelden terug in de popmuziek. “Change” van Tears For Fears. Veel verder kwam ik niet. Maar nu Aloha! Bij hen nam en neemt de vibrafonist altijd al een behoorlijk prominente plek in. Op Here Comes Everyone, hun derde plaat, komt de vibrafoon wel degelijk frequent langs. Bijvoorbeeld in het me aan de Police en XTC doen denkende “Summer Away”. Fris, opzwepend en afwisselend. Daar heeft Aloha toch wel last van. Ze trekken zich weinig aan van hokjes. Zo opent het album overdonderend, bijna mathrock-achtig, met “All The War” om vervolgens met “You’ve Escaped” Neil Young-achtig ingetogen verder te gaan. En dan komen er ook nog eens herinneringen aan Radiohead, Led Zeppelin, Brian Wilson en Shawn Smith op in hun (indierock-)liedjes. Door al die variatie en het hier en daar jazzy sausje dat over de nummers wordt uit gegoten, zou het kunnen gaan neigen naar arty farty geneuzel. Gelukkig weet Aloha die valkuil met groot gemak te omzeilen.
mij=Polyvinyl / Bertus