Ooit had ik een vriendinnetje dat helemaal natuurmaf was. Ikzelf mocht en mag ook graag draven door de natuur, maar ik vind dat je het ook kunt overdrijven. Toen we een keer naar de Oostvaardersplassen gingen sloegen zij en de andere vogelspotter in het gezelschap helemaal op tilt: We zagen een Rosse Stekelstaarteend! Ikzelf dacht. “Leuk hoor zo´n speciaal geval, maar ik geniet net zoveel alle vogels an sich.” Maar het was volgens hen een uniek iets en er werd nog lang over nagesproken. Net zo zeldzaam zijn vioolspelende zangers. Ik zag er nog nooit één in levende lijve in ieder geval. En op plaat hoorde ik er ook nog niet veel. Totdat ik van Andrew Bird hoorde en zijn vorige album Weather Systems. Een album dat fijn liet horen hoe poppy folk kan zijn of hoe poppy folk. Strijkers zijn uitermate geschikt om liedjes echt af te maken in allebei de betekenissen van het woord. Lambchop‘s laatste twee waren een voorbeeld hoe je in eerste instantie best mooie liedjes kunt af maken tot een laffe gladde brij. Bird, beetje stijlgenoot van Lambchop, trapt gelukkig wederom nergens in deze val op The Mysterious Production of Eggs. De violen, door hem zelf bespeeld natuurlijk, zijn echt een geweldige aanvulling op zijn liedjes. Qua zang zwerft deze vogel tussen Rufus Wainwright, Jeff Buckley en Beck. En muzikaal eigenlijk ook wel. Veertien mooie eitjes legt deze vogel waarvan het me verder worst zal zijn dat’ie misschien wel uniek is in zijn soort. Het gaat om het geheel. En dat is mooi.
mij=Fargo / Pias
Fijne albumhoes!
Het geheel is prachtig. Waarom hoor ik deze cd nu pas voor het eerst? Waarom waarschuwde niemand mij? Oh, dat deed je wel? Oh. Ok.
Er was iets met luisteren naar de baas, maar ik weet niet meer wat precies 🙂