In Huize Lisa is het ongewild al geruime tijd erg stil op het “concert-bezoek-front” en daar baal ik behoorlijk van. Dus heb ik een deal met mezelf gesloten dat ik er wat meer werk van ga maken en dan moet dat goed komen. Om mijn terugkeer naar de live muziek weer leven in te blazen begin ik met de live cd van Benny Sings. Een one-man project uit Nederland die een stortbui van Awards over zich heeft gekregen EN één en al lovende recensies. Dus ik ben zeer nieuwsgierig wat me te wachten staat. Als ik het cd hoesje lees zie ik dat Benny met veel meer dan one-man is. De cd is opgenomen met een legio aan bandleden allen verzameld op het podium in het Bimhuis. “Barst maar los!”, dacht ik nog. Vlak daarna volgde de grote teleurstelling: de opnamen zijn zo gladjes, zo netjes en foutloos dat ik zelfs geen enkel piepje of kraakje hoor. Ik hou juist wel van een beetje rommelige boel. Op een gegeven moment dacht ik zelfs even dat het een coverband was. Het eerste nummer: “Little Donna” doet mij meteen de tekst blèren van Christopher Cross‘s: “All right”. En bij de rest van de nummers heb ik sterk het gevoel dat ik naar de rustige nummers van de Franse band Phoenix zit te luisteren. Ik zou zo graag allemaal leuke dingen willen schrijven over deze band, ik heb de cd ook al best vaak gedraaid, maar voor mij is het echt te soft. Ze sluiten de cd af met een draak van een nummer dat wel een Jesus-Christ Superstar-koor lijkt en dan wordt me toch echt te veel. In hun bio staat dat het een goede plaat is voor mensen met een depressie of een kater. Ja, je kunt het ook afdwingen!
mij=Sonar Kollektiv