Ik zat een beetje voor me uit te staren. Gewoon naar buiten. Met samengeknepen ogen. De bijna lentezon was lekker warm en behaaglijk zo achter het glas zittend. Ik nipte wat van de espresso die ik voor mezelf klaargemaakt had. Het huis was verder leeg en verlaten. Ik kon in de in de cd-speler de Never Trust The Way You Are rondjes horen maken als ik goed luisterde. Dat deed dat ding de hele dag al. Een intrigerend plaatje. IJle fluisterende praatzang van Tim Bowness, loops, elektronica en synthesizer van Bernhard Wöstheinrich en vervreemdend gitaarwerk van Markus Reuter. Dat laatste vooral ook doordat Reuter een Warr Gitaar bespeelt en die hoor ik eigenlijk zelden. Of in ieder geval niet op deze manier. Maar ik zat dus wat voor me uit te staren en te luisteren. En verder niets, helemaal niets. Nou ja, koffie dan. Dat heb ik weer, nu ik probeer wat zinnigs te zeggen over deze prachtige plaat van Centrozoon. Een helemaal leeg hoofd. Geen woorden, geen associaties. Alsof de duvel er mee speelt, schijnt de zon wel weer door het raam en ga ik zo naar de koffiezetterd lopen voor een dubbele espresso. Vervolgens ga ik nog eens minstens anderhalf uur stil zitten en luisteren en niets doen. Totdat de zon verdwijnen zal achter de gebouwen aan de overkant. Ik vertrouw hier iets niet en ik denk dat ik het ben.
mij=Resonancer