Daniel kijkt nog eens uit het raam naar de leegte waar ooit de reusachtige wolkenkrabbers gebroederlijk naast elkaar als twee kapitalistische fallussymbolen de skyline van zijn stad verrijkte. De klap kwam hard aan. Zijn leven als zwarte homoseksueel in Amerika was sinds de dag waarop de wereld stopte en geschokt naar de schijnbaar eindeloos herhalende beelden op CNN keek nog dat beetje duisterder geworden. Hetgeen hij vrijwel niet voor mogelijk hield. Hij drukt zijn gezicht tegen de ruit waarop een dikke laag stof kleeft als een herinnering aan die bewuste dag. Zijn adem zichtbaar als een langzaam pulserende cirkel condens. De ruit resoneert ratelend mee met de groovebox die zijn voorgeprogrammeerde, repeterende beats de ruimte in beukt. In zijn hoofd stormt het statements. Over leven voor 11 september. Overleven na 11 september. Flarden vervormde gitaar, saxofoon, cello en moog dwarrelen als stofwolken debris voorbij. Hij voelt een kille bries langs zijn rug glijden. Hij denkt aan zijn jeugdvriend die hij verloor aan het mes van seriemoordenaar Jeffrey Dahmer. Dingen waar een mens niet vrolijk van wordt. 14 tracks lang laat de New Yorker Daniel Givens mij horen hoe donker en kil het in zijn bestaan geworden is. Het werkt op me in alsof ik keer op keer die boeings weer de torens van het WTC in zie rammen. Ik kijk eens door mijn raam naar buiten. Er schijnt een aangenaam voorjaarszonnetje. Ik denk dat ik maar eens een eindje ga wandelen. Als ik flink doorstap ben ik voor het donker thuis.
mij=Aesthetics / Konkurrent