“Plof”, zucht de deurmat en bezwijkt onder de bubbeltjesenveloppen. Ik hoor nog net de postbode vloeken. Hij heeft het er maar zwaar mee met zo’n muzieksite in zijn ronde. Net zo zeldzaam zijn vioolspelende zangers. Dat typte ik. En in de bovenste enveloppe blijkt al: vioolspelende zangers zijn niet zo uniek als ik dacht. Dis heeft namelijk ook een vioolspelende zanger. Een hele andere ook dan Andrew Bird. Ben Mathot (viool én zang) en zijn broertje Daniël (gitaar) maken namelijk progressieve symfonische metal met hun bandje Dis. Met een karakteristiek vioolgeluid voegen ze er zelf nog aan toe in de bio bij Escape To Reality. Geen woord van gelogen kan ik u verzekeren. Het was al weer een tijdje terug dat ik zo’n goede eigen beheer metalplaat hoorde. De parallel trekken met Textures gaat net iets te ver, maar Dis blijft er niet zo heel ver bij uit de buurt. Daar zal zowel de zang als grunt van Mathot nog wel een beetje voor moeten groeien én er net wat meer budget moeten zijn voor de opnames. Laat Steven Wilson, die ook stijlgenoten Opeth van een perfecte sound voorzag, achter de knoppen plaats nemen bij een volgend album, dan kun je er vergif op nemen dat dat bij voorbaat een klassieker is. Zeker gezien de gemiddelde leeftijd van de heren van Dis, krap twintig, kan het alleen maar nog beter worden. En nu ben ik er eigenlijk al een beetje beduusd door. Kun je nagaan hoe goed Dis nu al is.
mij=Eigen Beheer