Electroputas – 3

“Die jongen schrijft vooral stukjes over electro-achtige dance en redelijk bekende bandjes, en ik mag zeker al het vage werk doen? Ik zal het hem eens wat moeilijker maken…“, moet Storm gedacht hebben, en hij bezorgde me de derde release van de Electrohoeren. Met electro heeft dat namelijk helemaal geen bal te maken. Het zijn een Hongaar en twee Japanners, ze wonen in New York en ze maken noise. Of krautgroove. Of obscure herrie, wat je wilt. Ken je het geluid van twee modems die zich met elkaar willen verbinden? Nou, zo klinkt de elektrische gitaar dit hele album lang. Ik heb zelden zoiets gehoord. Knap? Knap irritant, ja. Geen songstructuren. Veel songs klinken hetzelfde. De bassist speelt wat vunzige funkbodem, er wordt lang erop losgejamd en geneuzeld en dat is het dan. De teksten zijn onverstaanbaar, op “Starsoul” komt nog een valse piano langs en zelfs die voegt niks toe. Is er dan niets positiefs te noemen? Is dit een test ofzo? Je verwacht van een stukjesschrijver dat hij zich goed verdiept in het genre. Dus ga ik op zoek. De bio bevat schreeuwende referenties naar zogenaamd vergelijkbare bands. Can en Ciccone Youth (wie?) zijn duidelijk teveel eer. Ik ga op zoek naar de namen die ik niet ken en na wat zoekwerk luister ik dan naar Lightning Bolt (tenminste nog dansbaar en agressief), Black Dice (tenminste nog grappig onnavolgbaar) en Deerhoof (tenminste nog met liedjes). Daarbij vergeleken falen de Electroputas jammerlijk. Vergeet dus snel deze cd en wees blij dat ze al helemaal niet op Pinkpop geprogrammeerd staan…

mij=The Social Registry / Konkurrent