Eigenlijk rijd ik nog heel weinig in mijn ouwe trouwe Mitsubishi Lancer. Dat is helemaal niet erg, want ik ben niet zo’n autorijder. Een auto is er om je snel en makkelijk van A naar B te brengen. Niet meer, niet minder. Ik moet vanavond vanuit Arnhem ergens in Nijmegen zijn. Uit gebrek aan een persoon om tegenaan te praten neem ik een cd van Graves mee met de veelbelovende titel Yes yes Okay Okay. Arnhem uitrijden is momenteel een ramp, omdat de binnenstad opgebroken is. Ik kachel van verkeerslicht naar verkeerslicht via omleiding naar omleiding. De muziek begeleidt me terwijl ik niet harder dan 30 tot 50 km mag en kan. Op de autobaan naar Nijmegen kan het uiteindelijk iets harder, maar lang duurt het niet: 90, 70 en dan weer 50 km. Nijmegen ligt er wel mooi bij. Dit komt door alle lichtjes die de in donker gehulde stad wat extra’s geven. Ik geniet. De muziek past er wonderbaarlijk goed bij. Ik hou me netjes aan de snelheid. Dat moet ook wel met al die flitspalen, maar ik wil ook niet harder. De liedjes zijn namelijk zo relaxt gezongen door singer songwriter Greg Olin. Dat wil ik niet verstoren. Met een hele rij aan muzikanten brengt hij zijn ingetogen liedjes over de liefde die worden begeleid door gitaar, piano, drums en fiedeltjes piano. Na 28 minuten bereik ik mijn doel. De cd is net afgelopen en wil aan een nieuwe ronde beginnen. Ik bedenk me dat eindelijk iemand begrepen heeft dat langer niet altijd beter is. Opnieuw de hele cd zit er nu even niet in. Eerst mijn doel even afhandelen en dan op de terugweg weer genieten van de stad, haar lichtjes en natuurlijk de mooie muziek.
mij=Hush / Konkurrent