Rew, who? Dat dacht ik dus ook! Maar bij promo’s zit vaak informatie, en daarin stond te lezen dat deze meneer lid was van Robyn Hitchcock‘s Soft Boys en mede-oprichter en songschrijver van Katrina & the waves. Niet echt aanbevelingen. Robyn Hitchcock ken ik alleen van 20 jaar geleden toen m¹n vriendje’s band op hetzelfde label als hij zat. Wij spuugden toen op ‘die ouwe lullenmuziek’, want de bom kon tenslotte elk moment vallen… En tja, ‘songfestival’, need I say more? Essex Hideaway begint en eindigt wat flauw met een ‘psalm’ waarin de luisteraar wordt bedankt voor de aanschaf van het album, maar tussen deze moderne variant op de ‘beat-mis’ staan een paar pareltjes van songs. Rew knauwt zich als een oudere versie van Jamie Oliver door wel heel Engelse onderwerpen. De bouw van modernistische satellietsteden, hoe je haar moest zitten op school of, zoals in het titelnummer, een dagje uit naar Southend-pier. Ook persoonlijke onderwerpen gaat hij niet uit de weg; “Your mother was born in that house” is een mooie kleine jeugdherinnering die zonder sentimenteel te worden ontroert. Engelsen zijn meesters van de ironie, en het is wel duidelijk dat je dit album af en toe met een flinke korrel zout moet nemen. In die zin doen de muziek en de teksten mij erg denken aan the Kinks. Helaas kan er maar één Ray Davies zijn, want Rew mist nét dat scherpe randje wat Davies zo leuk en zo ultiem Brits maakt. Toch toont een song als “Tourists of insanity” waarin de herontdekking van een verloederde popster uit de sixties wordt beschreven aan dat Rew een songschrijver is die terecht een paar grote hits op zijn naam heeft. Songfestival of geen songfestival.
mij=Bongo Beat