Kino

Twee debuten…
Zoals het een waar artiest betaamt, waren ze te laat. En ook bij Tivoli wisten ze niet waar de heren van Kino uithingen en hoe laat ze zouden komen. Dus maar een uurtje door Utrecht heen gebanjerd, maar rustiger werd ik er niet op. Ondergetekende werd namelijk door uw Opperdespoot er op uitgestuurd voor een interviewtje en de eerlijkheid gebied te zeggen, dat de onderhavige artiest de eerst in kwestie was.

Echter, een uurtje later was er veel veranderd. De tourbus was al bijna uitgeladen en de heren artiesten waren uitgelaten. Het zou immers het eerste optreden zijn van een van de vele gelegenheidsformaties die er de laatste tijd in de sympho de grond uitschieten. En met de bassist van geheel, Pete Trewavas, en gesprekspartner voor dit interview, bleek een aimabele praatgrage man. Een mooi moment om obligaat te openen met de vraag of hij zenuwachtig was voor dit eerste optreden.

mij=Interview: Gr.R.
Eerste concert
Een beetje. Ik ben toch benieuwd voor de reacties van de fans. We spelen vanavond voor het eerst in deze samenstelling en de plaat, Picture is nog niet uit. Deze show is eigenlijk ook pas laat ingevoegd. We spelen volgende week een show in Duitsland en die wordt opgenomen. En aangezien we tot vorige week, nog nooit samen gespeeld hadeen, en in ieder geval nog nooit samen op een podium hadden gestaan, is dit een soort van try-out voor de show. Het is zelfs zo dat Chris Maitland niet eens mee kan doen. Die is nog aan het toeren. We hebben daarom een vervanger, Steve Hughes en die speelt tijdens de TV show ook mee.
Projecten
Ik word vooral gevraagd voor dit soort projecten, zoals voor Transatlantic, een project dat ik overigens bijna geweigerd had. Ik kreeg teeps met voorstellen van Neal Morse en toen ik die hoorde dacht ik in eerste instantie: “wat moet ik hier mee? Hier hebben ze een veel technischere bassist voor nodig.” Maar na overleg met Mike Portnoy, die me uitlegde dat Transatlantic toch vooral een band moest worden waarin iedereen zijn eigen inbreng moest hebben en iedereen elkaar moest beïnvloeden, besloot ik het toch te doen. Ook voor Postmankind werd ik gevraagd en dat deed ook een beroep op mijn jazz achtergrond. Ik ben een groot liefhebber van avant-garde jazz. Jazz werd vroeger thuis veel gespeeld, mijn vader was een grote Duke Ellington fan. Ook Iris was een project in die richting.
Kino
Nadat Transatlantic was afgelopen vroeg Thomas Waber van Inside Out mij of ik nog andere plannen had. Ik kende John Beck al, hij heeft al eens met ons getoerd en ik vond dat hij een “sensible musician” was. En ik wilde altijd nog eens samenwerken met John. Toen Thomas dat hoorde, vertelde hij over een project van John Mitchel en John Beck. John Mitchel kende ik ook al, via Mick Pointer, de vorige drummer van Marillion (en nu de drummer van Arena waar John speelt (RH)). Het blijft een incestueus wereldje, dus de contacten waren snel gelegd. Vervolgens was het lastig om een drummer te vinden en we kwamen uit bij Chris Maitland, de exdrummer van Porcupine Tree. Zijn drumspel is hier wat flamboyanter dan bij Porcupine Tree. En dat geldt ook wel voor mijn basspel in de projecten als deze. Bij Marillion schrijf ik ook mee aan de nummers, maar daar is het allemaal meer doordacht. Er wordt veel meer nagedacht over de nummers. Iedere noot is gearrangeerd en wordt er over de impact van alles nagedacht. Bij dit soort projecten is het toch veel meer direct spelen wat je wilt. Ik heb geen directe voorkeur voor een van beiden. Op de manier zoals het nu gaat is het beste van twee werelden.
Picture
Het project Kino loopt al 3 jaar. In 2001 zijn John (Mitchel, RH) en ik al begonnen met het schrijven van de eerste nummers. De plaat is opgenomen in de studio van John Mitchel, waar iedereen zijn stukken individueel inspeelde. Het is wel iets lastiger dan samen in de studio te zitten maar uiteindelijk zijn we capabel genoeg om te weten welke stukken nog misten. Nu ik er over nadenk, ontbreekt er eigenlijk alleen nog wat percussie. Waarom we dat niet deden weet ik eigenlijk niet, er was uiteindelijk tijd genoeg. De plaat is in ieder geval nu geheel opgenomen en gemixt en zal in februari verschijnen. De stijl is een combinatie van Jellyfish, Queen en The Beatles. Het is onvermijdelijk om, als je geboren en getogen bent in Engeland om niet door The Beatles beïnvloed te zijn. Er zitten wel hier en daar wat moderne invloeden tussen. In mijn gedachten hadden we ook een nummer van 20 minuten opgenomen, maar het langste nummer blijkt maar 12 minuten te zijn. Er zitten een paar catchy nummers bij en ik ben vooral trots op de clevere arrangementen.

Trewavas
Veel ideeën voor de plaat had ik thuis al eens opgenomen. Ik heb een digitaal studiootje thuis waar ik van alles opneem en catalogiseer. Niet alleen baspartijen, ik kan ook redelijk overweg op andere instrumenten. Ik neem veel ideeën en complete nummers op, omdat ze anders maar in het hoofd blijven zitten. Er komt niets nieuws als ik de ideeën niet uitwerk, dus op die manier blijf ik creatief. En op die manier blijft het ook leuk.
Ik heb eigenlijk altijd al muzikant willen worden, vanaf jongs af aan. Mijn vader was een jurist, die in zijn vrije tijd jazz speelde op de piano. Hij heeft nooit de kans gehad om de muziek in te gaan. Ik hoorde hem van jongs af aan spelen en dacht dat alle vaders zo piano konden spelen. Toen ik een jaar of 5, 6 was, kreeg mijn zus, die vier jaar ouder was, gitaarles. En alles wat zij daar leerde pikte ik meteen op en nog sneller. Al snel bleek dat ik een absoluut oor voor muziek had en dat maakt je wel lui, want, omdat ik het op gehoor snel oppik, kan ik niet zo goed noten lezen.Ik had met mijn ouders afgesproken dat ik een degelijke baan zou zoeken als ik op mijn 25ste nog niet succesvol was. Gelukkig tekende ik kort voor die tijd een platencontract.
Het vak
En het blijft leuk. Het uitwerken van een goed idee blijft nog steeds leuk. En je laat iets achter waar je op terug kunt kijken. En ook de verhalen van mensen, die je komen vertellen dat nummers die jij geschreven hebt hun leven hebben veranderd. Dat zorgt er wel voor dat je doorgaat. En daarvoor hoef ik ook geen hitsingle meer te hebben. Van de periode dat we echt beroemd waren, heb ik niet echt genoten. Alles is oppervlakkig en bovendien, dat succes is te koop. EMI wilde een hitsingle, dus kregen ze een hitsingle. De A&R Managers hoorden op Misplaced Childhood in eerste instantie geen single en wilden dat we Lady Nina opnamen op de plaat. Maar dat was een left overtje en samen met Chris Kimsey, die een alternatieve mix maakte van Kayleigh, hebben we de A&R managers kunnen overtuigen dat er wel een single was. De platenmaatschappij deed de rest want of het product nu wel of niet goed is, ze verkopen het toch wel. Goede muziek is muziek uit het hart. Ik ben liefhebber van avant-garde jazz, maar ook goede popsongs, zoals Slave to the Rythm (Grace jones, RH) en Pretty in Pink (Psychedelic Furs, RH) kan ik zeer waarderen.
Het is jammer, het gaat nu de verkeerde kant op met de muziek. Platenmaatschappijen worden groter en groter en focussen op de verkeerde dingen. De kleine maatschappijen gaan er aan ten onder. Ze moeten veel meer richting een service industrie zoals de reisbranche gaan. Daarom is het werken met Inside Out ook fijn. Daar werken nog mensen die van muziek houden en geen accountants zoals bij de grote maatschappijen. Waarmee Pete en ik afscheid namen want er was een soundcheck nakende…
Het concert
En zo kon het voorkomen dat ik een paar uur later voor de tweede keer, en wederom vol verwachting, Tivoli binnenliep. Ik had nog geen noot gehoord van Kino, maar het interview met Peter Trewavas en de achtergronden van de verschillende bandleden wekten toch wel wat verwachtingen. Verwachtingen die op zijn minst ingelost werden. Kino gaf, voor een band die een week geleden nog nooit samen gespeeld had en met een invaldrummer moest spelen, een heel gedegen concert. Natuurlijk waren er kleine schoonheidsfoutjes, vooral in het begin, maar gaandeweg het concert stond er een band die klonk als een klok. John Beck heeft een redelijke vinger in de compositorische pap gehad, want Kino leunt een ietwat op It Bites, maar echt vervelend, ik ben niet de grootste It Bites fan, werd het nooit. In tegendeel zelfs, Kino zocht vooral de rockkant van It Bites op, mede door een prominente rol voor John Mitchell. Het is ook geen pure sympho dat Kino produceert, maar erg prettige rock met symphorandjes. Denk aan mannen als Jason Falkner en Kevin Gilbert. Veel meer dan de plaat werd er nog niet gespeeld en er werd ook niet veel geïmproviseerd, maar dat is ze vergeven het was immers een eerste optreden. Maar het doet met verlangen uitzien naar de plaat…