Het was qua weer een rare week de afgelopen week. Sneeuw, grauwe luchten, vrieskou, maar af en toe ook zo maar temperaturen ruim boven nul, regen en felle zon. Het hoogtepunt was het moment dat ik dinsdagmiddag terug fietste van het station naar huize Storm. Toen de trein station Zwollywood binnenreed waren de eerste sneeuwvlokken al naar beneden aan het dwarrelen. Terwijl ik het water van mijn zadel klopte begon het harder te sneeuwen. De cd in mijn discman, Red Sparowes‘ At the Soundless Dawn, was net afgelopen en ik was vergeten op repeat te drukken. Fietsen zonder muziek vind ik maar niets, hier moest eerst wat aan gebeuren. Eenmaal weer opgestapt ging steeds harder en harder sneeuwen. Ik ging ook steeds harder en harder fietsen. Ik verdwaalde bijna op de weg naar huis die ik eigenlijk zou moeten kunnen dromen. Zo hard sneeuwde het. Maar dat bijna verdwalen kwam misschien ook wel door de heren van Red Sparowes. Het was bijna beangstigend om de (post-rock) gitaarpartijen van het eerste nummer “Alone and unaware, the landscape was transformed in front of our eyes” te horen razen tijdens de sneeuwstorm. Deze heren weten verdomd goed hoe je een luisteraar kunt laten ronddolen in muziek. Het is niet raar dat dit gebeurt overigens. Dat doen ze ook best behoorlijk bij de bands waar ze normaal in spelen: ISIS, Neurosis, Halifax Pier. Inderdaad, dit is een supergroep, eng he? Eng goed ook.
mij=Neurot