Remmelt, Muus & Femke – The Long Way Round

Na twee beurten Boardscript was de lol er eigenlijk al af. Ik legde tweemaal een woord van zes letters. In het verlengde van elkaar. En pakte de driemaal woordwaarde en letterwaarde. De voorsprong was onoverbrugbaar en mevrouw Storm en vriendin zaten er een beetje uit het veld geslagen bij. In de cd-speler maakte de nieuwe cd van Remmelt, Muus en Femke, The Long Way Round, rustig zijn rondjes. Ik genoot stiekem dubbelop. Van het feit dat deze Hagenezen eindelijk weer een nieuwe cd afgeleverd hadden en natuurlijk van mijn aanstaande glorieuze overwinning. Opeens – Ik denk dat het tijdens “Gone” was – sprak vriendin “Is dit Neil Young, of zo”. Ik keek haar een beetje wantrouwend aan. “Nee”, zei ik en schudde mijn hoofd. “Dan vind ik het niet goed”, zei ze vervolgens en begon ze te raaskallen over dat dit dan weinig toevoegt aan de Nederlandse cultuur en daarom nooit wat zou worden. Goed, ze had, net terug uit New York, dan misschien een jetlag, maar dit sloeg nergens op. Ik zei haar dat Remmelt, Muus en Femke af en toe inderdaad erg sterk aan (Crosby, Stills, Nash &) Young denken. Maar dat is toch geen schande. Verdorie, de plaat staat vol mooie harmonieën. Femke zingt solo als een engel en schreef voor het eerst ook liedjes voor de plaat (waaronder het wonderschone “You”) en er staat gewoon niet één slecht liedje op The Long Way Round. Ik was vijf seconden stil, staarde haar aan en zei: “Noem dan iets dat wel wat toevoegt aan de Nederlandse popcultuur?”, beet ik haar toe. Natuurlijk wist ze niet met wat zinnigs op de proppen te komen. Dat ik vervolgens nog een paar geweldige woorden legde en het potje Boardscript met nog meer overmacht won was niet meer dan logisch.

mij=Remmelt Records