Bij sollicitatiegesprekken word ik geacht strak in het pak te verschijnen. Nou ja, behalve die ene keer dat er een foute yup met grasgroen overhemd en glimmend helblauwe das onder een veel te modern brilletje voor me zat. Bij binnenkomst was de sollicitatie al verkeken. Maar toch: de verpakking doet heel wat. Uiteindelijk is het echter de kunst die eerste indruk met vaardigheden te onderbouwen. En daar wringt het bij Sanity: de bio is perfect, de website prachtig, de cd-dvd-box met hun live-optreden verzorgd, helaas ten koste van waar het om draait: de muziek. Deze vijfmans symfoband lijkt de instrumentale vaardigheden best te hebben, maar de cd lijdt onder een ernstig euvel: de muziek is veel te eenvormig. Hun sympho is met een enkele onderbreking midtempo, de zanger zingt de hele cd lang met dezelfde klaaglijke, gemaakte stem, kortom: muzikaal heb je het na drie nummers wel gezien. Met name de zang is het grote struikelblok. Wat er aan tempowisselingen in zit is acuut weer verdwenen zodra de zanger zijn gemaakte en beperkte kunstje kwijt moet kunnen. Dat kunstje bestaat uit een soort eerbetoon aan dan wel onbedoelde parodie op Geoff Tate (Queensryche). Veel te gekunsteld, een matig bereik, amper variatie. Noem het artistiek, ik noem het vermoeiend. De band heeft al verschillende cd’s gemaakt, dus er is blijkbaar wel enige aanhang. Al is er amper publiek te zien of te horen op de verder goed verzorgde opnamen (met zelfs 5.1 surroundgeluid!). Gezien alle moeite die er in gestopt is was ik graag positiever geweest, maar meer dan dit kan ik er niet van maken.
mij=Coast to Coast / Bertus