Afgelopen week verscheen Come Down, het eerste full length album van Tara Angell. Ze is nog onbekend en daarom druk aan het promoten. Ik interview haar in januari. Door een sneeuwstorm was ze bijna niet bij haar radio-optreden bij de BBC en haar concert in Londen geweest. Een eerdere vlucht, die uiteindelijk de laatste richting Londen bleek, zorgde ervoor dat ze op tijd was.
Londen, Berlijn, Brussel en nu Nederland: eerst in Hilversum een radio-optreden voor Radio 4 [4FM, vanaf april elke donderdag vanaf 22.30 gevuld met country, roots en americana – JH] en nu zitten we rustig in de foyer van het Amsterdamse Park Hotel. Morgen vliegt Tara Angell om vijf voor zeven naar Milaan. ‘Ik heb wel wat geslapen in Brussel, acht uur ofzo. Dat is zoals het hoort, niet hoe het de laatste week gaat…’
mij=Door jnnk
Come Down
Tara Angell komt uit New York, daar waar de muziekscene groot is. Haar eerste live optreden deed ze in de bar waar ze werkte: een klein podium. Op een natuurlijke manier was de start eenvoudig gemaakt. 'Ik denk dat het goed voor me was dat ik op dat moment in New York woonde, maar omdat ik nooit ergens anders heb gewoond, kan ik NY niet met andere steden vergelijken. En hoewel ik denk dat Londen nu erg goed voor me is, denk ik niet dat het dat toen ook zou zijn geweest. In Londen bestaat er een romantische opvatting over singer-songwriters uit NY. Ik speelde er al een paar keer voordat ik dit album maakte. Niemand wist wie ik was, maar ik kreeg goede reacties en enthousiaste respons.' Al in 2002 nam Tara het album op. 'Ik wilde een plaat maken, heb deze helemaal zelf gefinancierd, met een lening. Er was geen platenmaatschappij, alleen ik. En ik wilde dat Joseph Arthur deze plaat zou produceren. Onze managers kenden elkaar en zorgden ervoor dat hij een keer kwam kijken toen ik ergens speelde. Wij werden het er snel over eens hoe we deze plaat wilden maken, met een beperkt budget en in beperkte tijd: ik had een idee, hij had een idee en deze konden samenkomen.' Compromissen werden pas in de studio gesloten, voordat Joseph en Tara erin gingen wilden ze gewoon een coole plaat maken. Let's do it, zeiden ze tegen elkaar. 'We zaten vijf dagen in de studio en natuurlijk hadden we onze ups en downs. Eenmaal aan het opnemen moesten we soms wel compromissen sluiten. Omdat alles al klaar was, en ik al een preproductie had gemaakt, hadden we genoeg aan deze vijf dagen. Ik was voorbereid en was ik dat niet geweest, dan had alles veel langer geduurd.'
Austin, Texas
Behalve het afsluiten van een lening, nam Tara nog een gok. Ze ging, zoals heel veel andere muzikanten jaarlijks doen, naar Austin, Texas, het muziekwalhalla van Amerika. 'Ik geloof dat ze het daar de live music capital of the US noemen. Ik ging ernaartoe, om te zien wat er zou gebeuren, om te kijken of er misschien mensen geïnteresseerd waren. Ik had immers nog geen platencontract, geen platenmaatschappij. Voor Texaanse begrippen is Austin erg cool; er is echt een heel, heel erg grote muziekindustrie. Ik had het geluk dat er iemand van Rykodisc was die vrij direct interesse toonde. Het duurde uiteindelijk nog bijna een jaar voordat ik het platencontract tekende.' En toen duurde het nog heel erg lang voordat Come Down er echt was. Eind 2002 was alles klaar. Eerst stond de releasedatum eind augustus 2004 gepland, maar die werd verschoven. Nu pas wordt het album wereldwijd verspreid. Door destijds naar Austin te gaan, plaatst Tara zich, volgens mij, als vanzelf in een Amerikaanse traditie. Als ik ernaar vraag, klinkt er ironie in haar stem als ze mij weer vraagt of ik Americana bedoel. 'Ik denk niet dat ik Americana maak. Als je wil dat ik het doe, dan kan ik het, een folk-countryding, maar ik maakte de plaat vanuit mijn hart. Ik wilde het niet op een bepaalde manier doen, niet in een bepaalde traditie. Daarom denk ik dat mensen over de hele wereld mijn muziek kunnen waarderen.' De internationale vergelijking met Marianne Faithfull wordt veel gemaakt. 'Ik denk echt dat die Marianne-Faithfullvergelijking alleen maar wordt gemaakt vanwege mijn stem, gekleurd door het jarenlange roken. We hebben beiden een lage altstem, maar ik denk dat mijn muziek en mijn tekstschrijven in geen geval op die van haar lijken.'
1+1=3
In Europa is de volgorde van de tracks op de promo anders dan in Amerika. Tara Angell kwam erachter toen ze met een Duitse journalist een klein misverstand had over de titels. 'In Europa, they screwed it up,' zegt ze, een beetje boos omdat ze met haar cd een heel duidelijk verhaal wil vertellen. 'Ik wilde dat het vooraleerst een album zou zijn. De volgorde werd me langzaam duidelijk toen we in de studio waren. Ik hou van de traditie een echt album te maken, zoals bijvoorbeeld Neil Young en Pink Floyd deden. Ik wilde iets maken dat je in z'n geheel keer op keer van begin tot eind zou willen beluisteren. Als je nu de verkeerde promo hebt, hoor je niet wat ik wil dat je hoort.' Het album is dus niet gemaakt vanuit de gedachte van een eerste en een tweede single. Tara wil afwachten wat de verschillende radiozenders in Amerika gaan draaien. 'Misschien maken we dan een single, of misschien wel een clip. Maar als ik een clip ga maken, dan is het geen traditionele video, zoals bijvoorbeeld Britney Spears ze maakt. Ik wil geen cheesy clip. Ik ga niet playbacken en ik ga niet op een bed gitaar zitten spelen. Ik wil iets interessants en iets artistieks.' Toch is er nu al een EP verschenen (in z'n geheel op de site te beluisteren), waarop vier liedjes akoestisch opnieuw zijn opgenomen en twee originele albumtracks zijn toegevoegd, deze is in principe ook voor promotionele doeleinden, maar ook omdat het zo lang geleden was dat er iets was opgenomen.
11pm – 6am
'Hoe ik mijn liedjes schrijf?', vraagt Tara als ik eigenlijk iets heel anders vraag. Omdat ik hierop het antwoord ook wel wil, laat ik haar deze vraag beantwoorden. 'In principe schrijf ik de teksten los van de muziek, maar niet altijd. Soms heb ik een zin in mijn hoofd die al een melodie heeft. Ik schrijf die zin dan op en probeer er een lied van te maken. Maar vaker is het zo dat ik mijn teksten heb en dat ik mijn gitaar oppak en begin te experimenteren. Soms heb ik een idee voor een melodie, waarvan ik denk dat ie het goed met een bestaande tekst zou kunnen doen. Heel soms denk ik dat iets een goed lied is, maar dan blijkt dat de tekst het met een andere melodie veel beter doet: dan haal ik gewoon de oude melodie eruit, en stop ik er een nieuwe in.' Zoals de meeste muzikanten heeft Tara eigenlijk altijd een notitieblokje bij zich. 'Ik schrijf een idee of een zin op, waar ik ook ben. Dan stop ik het weg en ga er pas weer mee bezig als ik tijd heb. Ik ga zitten en vraag me eerst af of ik er echt iets mee wil doen. Als dat zo is moet ik me focussen en proberen er een lied van te maken. Als een songwriter stop ik niet met een lied tot het helemaal klaar is. Dat kan maanden, zelfs jaren duren.' En zoals veel artiesten geeft Tara toe dat ze haar beste werk niet 's ochtends, maar 's nachts doet, tussen elf uur 's avonds en zes uur in de vroege morgen.
De tekst
Een aantal regels tekst van Tara blijven hangen in mijn hoofd. Ik heb de kans ernaar te vragen, dus dat laat ik niet na. In “Hollow Hope” zingt Tara over de waarheid. Welke werkelijkheid is het, waarover ze haar liedjes schrijft? 'De tales of the truth, ja, daar zing ik over… Het is eigenlijk een lied over menselijk zijn, en dus niet perfect zijn. Ik heb niet noodzakelijk de waarheid in pacht, maar ben wel eerzaam. Ik ben eigenlijk alleen van mezelf. Het is een bekentenis, net zoals “Untrue”, maar het is niet eng om te zingen, want ik kan me achter mijn lied verschuilen. Het kan zijn dat ik over mezelf zing, maar hoeft niet per se over mij te gaan. Wat ik schrijf is niet lineair, natuurlijk.' Dat vind ik dan weer jammer, in verband met de regel die ik het hardst zijn best doet om te blijven hangen 'I'm sure it's hard to be a man'. Ik vind 'm grappig. 'Het is ook gewoon een grappige regel. Zelfs Joseph Arthur vond 'm grappig. En wat ik dan weer grappig vind is dat een Belgische journalist er ook al naar vroeg, maar dat heeft er misschien mee te maken dat Nederland en België op elkaar lijken…' Of het een vrouw was, die dat vroeg, vraag ik. Een bevestigend antwoord verklaart alles. Een laatste zin die me bij is gebleven is er een uit Mr. Faith: 'Happiness is such a personal thing and leave it alone' en die is moeilijk uit te leggen, aldus Tara. 'Ik probeer er geloof ik mee te zeggen dat iedereen zijn eigen manier heeft om dingen te doen, en dat de ene persoon de andere niet moet beoordelen hoe hij zijn geluk, plezier of pijn invult. Daarom moet je er bij andere mensen vanaf blijven. Ik zal nooit iemand vertellen hoe iemand iets moet doen. Het is niet aan mij om over jouw geluk te oordelen. Ik zal dus ook nooit iemand dwingen van me te houden. Dat ik weet dat ik gelijk hebt, betekent nog niet dat jij ongelijk hebt.'
I am a Canadian
'Ik ben boos, ja, heel erg boos.' Tara heeft op haar website, met name tijdens de verkiezingsperiode een duidelijk standpunt ingenomen ten opzichte van politiek Amerika. 'Ik was tamelijk actief in pogingen George Bush uit het Witte Huis te krijgen. Ik deed een benefietconcert voor Kerry, en ik deed zo veel als ik kon op mijn website. Ik ben compleet tegen alles wat er de laatste vier jaar is gebeurd en tegen wat er nu gebeurt. Het is verschrikkelijk.' Tara's stem verandert als ze over de maatschappelijke situatie in de US spreekt. 'Ik wilde hier gaan verkondigen dat ik Canadees was, omdat ik niet wist hoe mensen hier over Amerika en haar burgers denkt.' Ze is pessimistisch over de toekomst. 'Ik denk dat er een revolutie moet plaatsvinden. Dingen worden eerst nog veel erger, voordat ze weer beter zullen worden. Ik ben een pessimist ja, hoewel ik tamelijk positief was toen ik er nog van overtuigd was dat Kerry zou gaan winnen. Ik ben eigenlijk een realist, want ik denk echt dat dit is wat er gaat gebeuren.'
Zo lang Tara twijfelt tussen een positieve en een negatieve instelling – niet alleen maatschappelijk, maar ook in haar muziek, die voornamelijk over de liefde gaat – komt het wel goed met haar muziek. 'Ik gebruik mijn muziek om bewustzijn te brengen, maar ik zing over liefdesverdriet. Mijn tweede plaat benader is misschien anders, misschien neem ik een andere producer, misschien wordt ie country-achtig, meer Americana, haha. Misschien moet ik wat fancier zingen, niet zo rock 'n roll, misschien wordt ie wat stiller… Ik weet het niet.'