Een keer in mijn leven sloot ik een lening af omdat ik heel erg graag iets wilde. Ik ging met een zak vol geld naar Londen en het is nog steeds op. De leningen die je ongegeneerd uit kunt geven aan dingen die er voor jou toe doen en waar je bovendien later geen spijt van hebt, zijn de beste. Tara Angell zal er ook geen spijt van hebben dat ze op een goede dag naar de bank is gegaan en er met een zak vol geld uitkwam. Die zak is rechtstreeks naar de studio gegaan, waar ze haar eerste plaat opnam. Kort daarvoor speelde ze enkel in de cafés waar ze werkte, danwel via via – zo gaat dat in de horeca, ook in New York – terecht kon. Ik vind het een prachtig verhaal, en het lijkt of het doorwerkt in het album, Come Down. Het is leven op de rand van idealen: op naar de top of richting afgrond. De stem van Tara Angell leent zich hiervoor. Een stoere rokerige caféstem die kan optreden in de gedaante van een mythische serene Sirene. Het is knap dat Tara Angell deze kan afwisselen. Het album is eerlijk (“I am untrue”), zo nu en dan wat donker (“The world will match your pain”), soms grappig – ‘I’m sure it’s hard to be a man’, zingt ze ergens – en verhaalt met name over de liefde. Een promotiepraatje rept van dark gothic Americana, maar wat mij betreft laten we Come Down buiten geforceerde hokjes. Dat de cd zich dubbel en dwars moge terugbetalen. Dan is de lening afgelost en mag één ideaal als nagestreefd beschouwd worden.
Dit weekend verschijnt op File Under een interview met Tara Angell
mij=Rykodisc / Rough Trade