The Frames – Burn The Maps

Ik heb niet zo heel veel herinneringen aan mijn vijftiende levensjaar. Als ik terugdenk dan weet ik dat ik elke dag tien kilometer naar school fietste. En weer tien terug naar huis. Om vervolgens ‘s avonds weer vijftien kilometer naar de atletiekvereniging te fietsen. En nog weer veel later vijftien kilometer terug naar huis. Wat ik wél weet is dat ik veel radio luisterde, daar tussen Vaassen en Apeldoorn. Ik was vijftien en had geen benul van de wereld om me heen. Ik fietste en sportte. Het was routine. Een groep mannen uit het prachtige Ierse land maakt dit jaar vijftien jaar samen muziek. Vijftien jaar lang stapelen ze als The Frames de ene na de andere prachtige cd op elkaar. Tussen elke cd zit een jaar of wat, zodat elke cd zich in je hoofd kan nestelen. En net als je je afvraagt of ze nog wel bij elkaar zijn is daar weer een nieuwe cd. En zo is er vier jaar na het meesterlijke For The Birds dan een nieuwe cd. En elke keer is het weer afwachten waar de Ieren nu weer mee komen. Zal de nieuwe cd, Burn The Maps, zich onder de meesterwerken van The Frames mogen scharen? Wat mij betreft kunt u hier een volmondig “ja” invoegen. Want Burn The Maps is zo’n plaat die je het beste alléén door The Frames kunt laten maken. Nergens een spoor van routine te ontdekken, The Frames fietsen door het Ierse land en nemen ons mee. Goed, misschien is het niet zo’n instant fijne plaat als For The Birds. Ook al omdat deze cd een iets ander geluid laat horen dan je gewend bent van de Ieren. Zo is daar “Happy”, zo is daar “Keepsake”: het klinkt nét niet zoals je verwacht. Maar oh, wat is het mooi. De hele cd staat vol nummers die laten horen dat The Frames steeds beter en beter worden. Een kleine veer in de kont van Mac Con Iomaire: zijn viool klinkt als nooit tevoren. Dan weer opzwepend, dan weer deprimerend. Nooit te weinig en nooit teveel. En als je je dan af begint te vragen of ze nergens terug vallen op het geluid van hun vorige cd’s dan is daar gelukkig is daar aan het einde dan toch weer de herkenning. Een nummer van The Frames zoals je het verwacht. “Locusts” neemt je mee en zweept je op. Zoals het hoort. Meesterlijk! De eerste “plaat van het jaar”.

mij=ANTI