Wanneer slaat de drang tot vernieuwing over in irritant afwijkend gedrag? Het is een vraag die ik mijzelf meerder malen heb gesteld tijdens het beluisteren van The Mars Volta‘s jongste boreling. Op Frances The Mute wordt weer een gooi gedaan naar de pretentieprijs van dit jaar. Ook dit keer hebben we te maken met een conceptalbum (weer helemaal terug van weggeweest trouwens), verhalend over een geadopteerd kindeke dat zijn moeder zoekt. De mythe zegt dat dit ontleend is aan een dagboek dat is gevonden door de aan een overdosis overleden gitarist Jeremy Ward, in de achterbak van een auto. Een mooi verhaal dus weer, dat moet ik ze meegeven. De dood van Ward is daarnaast de rode lijn op een album dat op dezelfde leest is geschoeid als we inmiddels van Cedric Bixler en Omar Rodriguez gewend zijn. Opwindende refreintjes die ingepakt worden met een overdaad aan freaky experimenten en chaotische ritmes. Was dit trucje op het debuut nog genoeg om mij te vervoeren en te verbazen, tegenwoordig stuit het mij enkel tegen de borst. Waarom toch maar vijf nummers en deze dan opdelen in vier subliedjes? Waarom tergend saaie experimenten die thuishoren in de oefenstudio? Het zal wel een Groot Plan zijn maar ik vind het ronduit ergerlijk hoe zeer er om de hete brij wordt heen gedraaid. Het geheel begint steeds meer naar een slinkse publiciteitsstunt te neigen dan dat sprake is van echte passie. The Mars Volta wil de Dan Brown van de popmuziek zijn, door middel van populair-wetenschappelijke verwijzingen naar de mythologie en de bijbel moet het publiek geïmponeerd worden. Het heeft ze tot nog toe nog niet de verkoopcijfers van de Da Vinci Code opgeleverd en het zou mij ten zeerste verbazen als dit ooit gebeurt. Ze zijn er nu al een keer mee weggekomen maar ik trap er geen tweede keer in, afwijken alleen is niet genoeg om goede muziek te maken.
mij=Universal
Het valt inderdaad niet mee dat album. Je verlangt opeens sterk naar refreintjes en gewoon een couplet, zoals we dat vroeger deden.
Toch was het concert van afgelopen woensdag best aardig te pruimen. Op zijn minst was het interessant wat er op het podium gebeurde, maar eigenlijk is alleen ‘interessant’ natuurlijk niet genoeg voor een clubje dat zo bol staat ven de pretenties…
Waarom is het altijd wanneer een band een conceptalbum maakt met moeilijke muziek mensen gaan klagen dat het te ver gezocht is? Als je liever lieve popliedjes wil luisteren dan moet je gewoon niet naar zulke band luisteren. Bands als tool, mars volta en king crimson weet je gewoon dat ze moeilijk doen en dan vind ik dat je niet moet klagen als ze dat doen.
natuurlijk is het zijn mening als reviewer maar vind het wel een cliche opmerking bij zulke bands.
@Ed:
Je hoort mij toch niet klagen over conceptalbums op zich? De eerste MV vond ik prima te pruimen en ik zal de laatste zijn die iets negatiefs opmerkt over Tool. Dat betekent echter niet dat binnen die context alles automatisch maar goed moet zijn.
Francis the Mute is – in mijn oren – simpelweg stukken minder dan ik gehoopt/verwacht had. Daar is niets cliche aan.
Ik heb vandaag het titelnummer, “Frances the Mute”, dat niet op het album staat, gehoord. Duurt 13 minuten, de eerste 4:30 is intro en wat erop volgt is niet zo heftig als de explosies op het album.
Ik vond het een waanzinnig goed album. Inderdaad zitten er wat irritante stukjes in.
Ivar
Of je nu beweert dat The Mars Volta een bende pretentieuze fakers is of niet, en of je nu beweert dat Frances The Mute overdadig en te gemaakt is of niet, je zult nog aardig opkijken, want dit is één van de grote bands van de toekomst. En op Frances The Mute ontpoppen ze zich tot niets meer of minder dan pioniers in de progrock. Persoonlijk vind ik Frances The Mute het meest geïnspireerde en originele dat er de laatste 10 jaar van het voor de rest zo saai geworden muzieklandschap is gekomen.
Frances The Mute is,
zonder twijfel (volgens mij dan toch)
het meest boeiendste stukje muziek dat ooit gemaakt is. Toch nog maar een keertje luisteren hoor 🙂
De opvolger “scabdates” daarintegen is niet veel meer dan, zoals je het zelf noemt, “een overdaad aan freaky experimenten en chaotische ritmes”.
ps. “Waarom toch maar 5 nummers en deze dan opdelen in 4 subliedjes?”
Het oorspronkelijke plan was om de plaat als één enkele track uit te brengen (meteen de enige juiste manier om de plaat te luisteren). Ze worden echter betaald per “Track”, en niet per “minuut”,… zodoende…
Uit de recensie volgens ZEKE:
“The Mars Volta wil de Dan Brown van de popmuziek zijn, door middel van populair-wetenschappelijke verwijzingen naar de mythologie en de bijbel moet het publiek geimponeerd worden. Het heeft ze tot nog toe nog niet de verkoopcijfers van de Da Vinci Code opgeleverd en het zou mij ten zeerste verbazen als dit ooit gebeurt.”
Ik vind het vreemd dat de recensist een vergelijking maakt tussen The Mars Volta en Dan Brown. Hij maakt suggestieve opmerkingen over geldklopperij middels oppervlakkige wetenschappelijke uitspraken. Ook suggereert hij dat Frances the Mute door zoveel mogelijk afwijkend muzikaal gedrag naar een publiciteitsstunt zoekt.
Maar was het the Mars Volta niet dat met hun debuutalbum (!) al een stuntte door progressieve en vernieuwende muziek te maken? Ja.
En is met het maken van ‘freaky experimenten en chaotische ritmes’ daadwerkelijk de bedoeling om zoveel mogelijk platen te verkopen? Nee.
The Mars Volta maakt modererne kunst op zowel muzikaal als tekstueel vlak. Wanneer dit wordt vergeleken met makkelijk scoren middels afwijkend gedrag, dan vind ik dit juist simpel scoren door de recensist!