The Wedding Present – Take Fountain

Overal in mijn huis slingeren lijstjes rond. Tussen stapels oude jaargangen Oor. Nauwelijks leesbare vervaagde potloodkriebels in vergeelde schriftjes. Een achter de CD-kast gevallen post-it waarvan de plakrand is verworden tot een vieze streep stof. Jaarlijstjes. Lijstjes met mooie liedjes. Gedroomde compilaties. En natuurlijk de lijstjes met artiesten die ik eens nodig moest gaan beluisteren. Ik weet zeker dat ergens daartussen een haastig geschreven Wddng Prsnt moet staan. De naam The Wedding Present dook steeds weer op in referenties van indie gitaarbandjes die ik wel kon waarderen. Ik noem een Johan. En wijlen John Peel was ook behoorlijk gecharmeerd van het songschrijvers-talent van zanger/gitarist David Gedge. Op de radiogolven van mijn gedachten had ik hun muziek reeds gehoord. Het zal 1997 zijn geweest toen deze band uit mijn gezichtsveld verdween. Ik was er nooit aan toe gekomen om ze echt te beluisteren en Wddng Prsnt verhuisde naar het stoffige archief van mijn hersenen. Achteraf blijkt meneer Gedge verder te zijn gegaan met zijn toenmalige levenspartner Sally Murrell onder de naam Cinerama. In 2002 gingen ze uit elkaar. En nu is daar ineens een comeback plaat. En verdomme, laat die plaat nu precies klinken zoals ik altijd al gedacht had! Gedreven gespeelde bitterzoete gitaarpopsongs van het beste soort zoals ik die bijvoorbeeld ook ken van Death Cab For Cutie. Zo nu en dan sfeervol ondersteund door een orkestje uit een doosje. Precies mijn ding. En nu zou het zomaar eens kunnen dat The Wedding Present verhuist van de eerdergenoemde luisterlijst naar mijn jaarlijstje.

mij=Stickman / Konkurrent