Het is toch wat, breng je als band je vierde album uit, ben je alweer toe aan je derde zanger. Dan kan dat uiteraard niet zonder de nodige muzikale wendingen. Zo ook bij Tristania. Het vierde album van deze Noren is dan ook wel duidelijk anders dan z’n drie voorgangers. Ashes is het tweede album zonder Morten Veland (nu Sirenia), en het eerste met hun nieuwe vaste zanger Kjetil Ingebrethsen. De derde langspeler werd nog ingezongen door Trail Of Tears zanger Ronny Thorsen. Maar liefst vier jaar heeft deze zeven persoons-band gedaan over dit album (World Of Glass stamt alweer uit 2001). De muziek kan zeker nog wel geschaard worden onder de noemer van goth metal, maar er zijn nu meer invloeden uit de metalhoeken van onder andere de doom, black en symphonic metal te ontdekken. Ashes is een productie geworden die her en der rauwer en vlakker is dan de voorgangers, wat de nummers niet ten goede komt, maar op sommige punten ook weer completer, mooier en volwassener. Met vanzelfsprekend de nadruk op de tweestrijd tussen de extreme en zware mannengebrul van Kjetil en de schone en ingetogen elfenzang van Vibeke Stene, die een aantal gevoelige liedjes ten gehore brengt. Dit duel wordt, waar gepast, aangevuld door de melodieuze zang van Østen Bergøy. Inderdaad dat zijn drie zangers. Houdt u de tellingen nog bij?
mij=Steamhammer / SPV