Om zo nu en dan wat stoom af te blazen en mijn adrenalinestroom te kanaliseren leef ik me af en toe uit op een joypad. In mijn Commodore 64 jeugd was het nog een simpele joystick. De Arcade, want die lag zo lekker in de hand en had één grote knalrode vuurknop waar je zo heerlijk op kon rammen. De hedendaagse gamer neemt echter geen genoegen met slechts één stuurknuppel met één vuurknop. Een beetje joypad is voorzien van twee stuurknuppeltjes, vier vuurknopjes, twee triggers en nog wat selectieknopjes. Hectisch dus. Net als de games, die af en toe zelfs te chaotisch zijn om met een gezond stel hersenen te kunnen volgen. Maar ook het maken van die games is een hele complexe onderneming geworden, waarbij er steeds meer aandacht aan de soundtrack wordt besteed. En aan wie kan je zo’n soundtrack, die bol moet staan van filmische bombast, adrenalineopstuwende beats en zinderende duistere sfeertjes, beter overlaten dan de Barbapapa van de knip-en-plakmuziek? Amon Tobin‘s muziek lijkt wel met een joypad in de hand te zijn gemaakt. Eentje die is uitgerust met veertig stuurknuppeltjes, een stuk of honderd vuurknopjes, tientallen triggers en nog wat schuifjes en potmetertjes die hij er zelf op heeft gemonteerd. Nu heb ik zelfs de game niet eens meer nodig om stoom af te blazen. Want Tobin flikt het weer om een duizelingwekkende luistertrip in elkaar te knutselen waarbij aan het einde van de rit de stoom in grote wolken hissend uit mijn nagloeiende oorschelpen fluit.
mij=Ninja Tune / PIAS