Dat ik een zwak heb voor Norah Jones heb ik nooit onder stoelen of banken gesloten. Behalve dat ze een fantastische stem heeft en prachtige edoch veilige muziek maakt, vind ik het ook nog eens een erg mooie vrouw. Die combinatie zie ik graag. Met het haar immense succes kon het natuurlijk niet uitblijven dat Blue Note ook met een mannelijke variant op de proppen zou komen. Geef ze ook eens ongelijk. Enter: Amos Lee met zijn titelloze debuutalbum. Nu mag u raden wie er onder andere een gastrol speelt op dit album. Helemaal goed! U gaat door voor de koelkast! Waar het bij Norah Jones in mijn ogen vooral draait om de vrouw, haar stem en haar strelen van de toetsen draait het bij Amos Lee vooral om de man, zijn stem en zijn strelen van de snaren. Daar is weinig mis mee natuurlijk. Waar Jones jazz doet, doet Lee soul. Blues en folkinvloeden zijn echter ook, maar gedoseerd, aanwezig. Dat is – net als bij Jones – ook wel een beetje het manco van dit debuut. Het is allemaal zo netjes gedoseerd en binnen de grenzen. Elk nummer hoop ik weer dat Lee eens even heel flink uithaalt, dat zit in hem, dat hoor je. Helaas ontbreekt dat nu. Maar goed, als er zoveel mensen zijn die plat gaan voor de rustige jazz van Jones, waarom zouden er niet net zoveel zijn die Amos Lee met open armen zullen ontvangen? Bovendien is Lee gewoon goed en oprecht in wat hij doet. Lees de tekst van “Soul Suckers” er maar eens op na in de inlay.
mij=Blue Note / EMI
Een beetje mannelijke Norah, inderdaad. Niet onprettig om naar te luisteren, maar toch prefereer ik Norah zelf =]