Drie cd’s ver is Final Frontier inmiddels. Drie cd’s die eenvoudig te omschrijven zijn: jaren-tachtig AOR in de stijl van Journey, Triumph en Styx. Dat betekent dat de hele cd volstaat met nummers die het stramien couplet-refrein-couplet-refrein-brug-refrein-fade out volgen, met gitaren en zang die nergens te stevig worden, maar waar muzikaal ook alles klopt, de songs behoorlijk blijven hangen en die perfect zijn voor een ontspannen autoritje met het raam open en de zon door het open dakraam. Maar zeg nou zelf, klinkt dit spannend? Het is muziek zoals die al heel lang wordt gemaakt en die heel weinig verandert. Het ene na het andere bandje wordt opgericht en ze klinken allemaal hetzelfde. Daar kan een lekker stevige productie nog iets aan redden, maar als ook die het werkje vooral voor het grote publiek geschikt moet maken is er geen redden meer aan. Zeker, Rob Moratti klinkt als een kruising tussen Steve Perry (Journey) en Rik Emmett (Triumph), de koortjes zijn geleend van Styx. De muzikanten, onder wie gitarist Mladen, zetten hun beste beentje voor, de composities kloppen allemaal, maar het is ontstellend voorspelbaar allemaal. Ben je gek op pure tachtiger jaren AOR dan kun je deze blind kopen, anders moet je ‘m gewoon laten liggen.
mij=Frontiers / Rough Trade
Leuke site, File Under. Alleen die stukjes van jullie Prikkie, die zijn verschrikkelijk. Zijn muzieksmaak ook overigens.
Om die verschrikkelijke smaak ben ik er juist bijgehaald. Anders moesten de anderen die zelf doen. 🙂
Per en de cies. En dan nog die drie stukjes per week zijn toch eenvoudig te negeren 🙂
Ach, en misschien kan Jrn mij dan ook even uitleggen welke smaak dan de juiste is? Als we dan toch een lezer hebben die het precies weet, moeten we daar gebruik van maken.