Ik fiets naar station Eindhoven met op mijn cd-speler Emotional Elvis, ook al uit Eindhoven. Het luistert lekker weg. Gevarieerd? Man, het lijkt wel een verzamelaar, zo snel wisselt de band van stijl! Vette hiphop (“Closer Than I Like”), Eels-achtige lofi vrolijkheid (“Goodbye World”), elektronica (“Little Room”), voor ieder wat wils. Een lentevals pieporgeltje, vocoders, harmonica’s, samples en zelfs rap. Hoe zou dat live eruit zien? Maar ook de produktie is een allegaartje: sommige nummers klinken gelikt en andere als een demo (“Yes I Don’t”). Maar emotioneel? Dat valt wel mee. De Mattheuspassion, die is emotioneel! Hooguit wat zure teksten als “Welcome to the party, the party where are the losers are”, die klinken bij Elvis wat misplaatst tussen de opgewekte riedels. Na “Dr. Love” en het blije bluesding “Nobody’s lonesome for me” ga je je wel zorgen maken over de zanger. Die heeft zo te horen dringend een vrouw nodig! Maar ja, In techniekstad Eindhoven zitten vrouwen al te weinig, en met een alien-masker op de cover van je cd gaan staan helpt ook al niet. Nee, Emotional Elvis moet maar eens op een podiumpje op de Vierdaagsefeesten in Nijmegen ofzo komen optreden, dan komt het allemaal vanzelf goed. Als ik eenmaal op het station ben aangekomen, loop ik snel de AH To Go in, terwijl ik een e-nor-me gaap niet kan onderdrukken. Net te laat doe ik mijn hand voor mijn mond. Een meid in de rij voor de kassa schudt lachend en misprijzend haar hoofd. Schuldbewust ga ik met mijn bonusbroodje achter haar staan. Ze heeft een leuke roze maillot aan onder haar spijkerrok. Als ik moet afrekenen, roept de kassier haar terug. “Je bent je flesje cola vergeten”, zegt hij. T-t-t, doe nu ik. Het lijkt wel een film, want ze wordt rood en schiet in de lach, en we lopen allebei haastig weg. Verrek. Van Emotional Elvis sla je aan het flirten! Nu de afwerking nog…
mij=Haring / Pitar